เรื่อง : สุชาดา ลิมป์
ภาพ : ประเวช ตันตราภิรมย์
ภาพ : ประเวช ตันตราภิรมย์
Podcast - เจ้าชายน้อย The little prince I
จะอ่านให้คุณฟัง EP.17 - Youtube, Channel Whale read
จะอ่านให้คุณฟัง EP.17 - Youtube, Channel Whale read
เหตุจากวันหนึ่งใน ค.ศ. ๑๙๔๒
ช่วงสงครามโลกครั้งที่ ๒
ช่วงสงครามโลกครั้งที่ ๒
อ็องตวน เดอ แซ็งแต็กซูว์เปรี (Antoine de Saint-Exupéry) ลี้ภัยจากฝรั่งเศสระหว่างการยึดครองโดยกองทัพนาซีเยอรมันไปอาศัยอยู่นิวยอร์กในสหรัฐอเมริกา กลางวันวันหนึ่งเขานัดกินข้าวกับ เคอร์ติซ ฮิตช์ค็อก (Curtice Hitchcock) บรรณาธิการสำนักพิมพ์ ระหว่างมื้อหนุ่มนักบินขีดเขียนรูปบนกระดาษเช็ดปากเช่นปรกติที่มักวาดเล่นตามกระดาษต่าง ๆ แต่ครั้งนั้นไม่เหมือนครั้งไหน เมื่อบรรณาธิการสายตาเฉียบเสนอให้นักประพันธ์เมืองน้ำหอมเขียนวรรณกรรมเกี่ยวกับเด็กชายในรูป แต่ก็มีผู้ค้านว่า “เอลิซาเบท เรย์นัล” (Elizabeth Reynal) ภรรยาของ ยูจีน เรย์นัล (Eugene Reynal) เจ้าของสำนักพิมพ์เรย์นัลแอนด์ฮิตช์ค็อก (Reynal & Hitchcock) ต่างหากที่เห็นลายเส้นรูปเด็กชายนั้นบ่อยเข้าจึงสนับสนุนให้แซ็งแต็กซูว์เปรีเขียนวรรณกรรม
อย่างไรก็ตามนั่นทำให้ “เจ้าชายน้อย” กำเนิดที่นิวยอร์กถือสัญชาติอเมริกัน
๖ เมษายน ค.ศ. ๑๙๔๓ Le Petit Prince ต้นฉบับภาษาฝรั่งเศสพร้อมรูปประกอบที่ผู้ประพันธ์วาดเองเผยแพร่เป็นครั้งแรกพร้อม The Little Prince สำนวนภาษาอังกฤษผ่านการแปลความของ แคเทอรีน วูดส์ (Katherine Woods) โดยสำนักพิมพ์เรย์นัลแอนด์ฮิตช์ค็อก และเริ่มต้นวางขายตามร้านหนังสือทั่วนิวยอร์ก ทว่าเวลานั้นวรรณกรรมที่ “เขียนขึ้นเพื่อเสียดสีสังคม” ยังไม่ส่งให้มียอดขายมากนัก
กระทั่งเดือนถัดมาแซ็งแต็กซูว์เปรีลาจากนิวยอร์กมุ่งหน้าสู่ชายฝั่งทวีปแอฟริกาเหนือเข้าร่วมหน่วยบินลาดตระเวนหมู่ ๒/๓๓ ของกองกำลังฝรั่งเศสอิสระในแอลจีเรีย
อย่างไรก็ตามนั่นทำให้ “เจ้าชายน้อย” กำเนิดที่นิวยอร์กถือสัญชาติอเมริกัน
๖ เมษายน ค.ศ. ๑๙๔๓ Le Petit Prince ต้นฉบับภาษาฝรั่งเศสพร้อมรูปประกอบที่ผู้ประพันธ์วาดเองเผยแพร่เป็นครั้งแรกพร้อม The Little Prince สำนวนภาษาอังกฤษผ่านการแปลความของ แคเทอรีน วูดส์ (Katherine Woods) โดยสำนักพิมพ์เรย์นัลแอนด์ฮิตช์ค็อก และเริ่มต้นวางขายตามร้านหนังสือทั่วนิวยอร์ก ทว่าเวลานั้นวรรณกรรมที่ “เขียนขึ้นเพื่อเสียดสีสังคม” ยังไม่ส่งให้มียอดขายมากนัก
กระทั่งเดือนถัดมาแซ็งแต็กซูว์เปรีลาจากนิวยอร์กมุ่งหน้าสู่ชายฝั่งทวีปแอฟริกาเหนือเข้าร่วมหน่วยบินลาดตระเวนหมู่ ๒/๓๓ ของกองกำลังฝรั่งเศสอิสระในแอลจีเรีย
ในการออกบินภารกิจครั้งที่ ๙ เมื่อ ๓๑ กรกฎาคม ค.ศ. ๑๙๔๔ เขาลาดตระเวนเหนือดินแดนทางตะวันออกเฉียงใต้ของฝรั่งเศสในแถบเมืองเกรอนอบล์ซึ่งตั้งอยู่ในหุบเขาและมีพื้นที่อยู่ติดกับเทือกเขาแอลป์ ครั้งนั้นเองที่เครื่องบินของเขาไม่หวนกลับมาอีกเลย
ทิ้งเจ้าชายน้อยไว้เป็นผลงานสุดท้ายในชีวิตดั่งอนุสรณ์ให้รำลึกถึงมิตรภาพมนุษยชาติ เรื่องราวของเจ้าชายน้อยผู้ออกเดินทางเยือนดาวเคราะห์ต่าง ๆ ในจักรวาล และได้เรียนรู้ความเหงาจับหัวใจ ความรักอันอ่อนโยน มิตรภาพบริสุทธิ์ และการสูญเสียอย่างจุกอก กลายเป็นผลงานแห่งศตวรรษที่นิยมกว้างขวางอย่างปราศจากเชื้อชาติ ศาสนา ภาษา วัฒนธรรม เพศ ผิว วัย และเส้นแบ่งใด ๆ ที่โลกนี้มี
นักวิจารณ์วรรณกรรมยังมองใหม่ว่าเป็นหนังสือที่มีแง่คิดงดงามเกี่ยวกับชีวิตและธรรมชาติของมนุษย์ ส่งผลให้ได้รับการจัดหมวดหมู่เป็นวรรณกรรมเยาวชนในเวลาต่อมา
ทิ้งเจ้าชายน้อยไว้เป็นผลงานสุดท้ายในชีวิตดั่งอนุสรณ์ให้รำลึกถึงมิตรภาพมนุษยชาติ เรื่องราวของเจ้าชายน้อยผู้ออกเดินทางเยือนดาวเคราะห์ต่าง ๆ ในจักรวาล และได้เรียนรู้ความเหงาจับหัวใจ ความรักอันอ่อนโยน มิตรภาพบริสุทธิ์ และการสูญเสียอย่างจุกอก กลายเป็นผลงานแห่งศตวรรษที่นิยมกว้างขวางอย่างปราศจากเชื้อชาติ ศาสนา ภาษา วัฒนธรรม เพศ ผิว วัย และเส้นแบ่งใด ๆ ที่โลกนี้มี
นักวิจารณ์วรรณกรรมยังมองใหม่ว่าเป็นหนังสือที่มีแง่คิดงดงามเกี่ยวกับชีวิตและธรรมชาติของมนุษย์ ส่งผลให้ได้รับการจัดหมวดหมู่เป็นวรรณกรรมเยาวชนในเวลาต่อมา
จักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาลมีวัตถุท้องฟ้าดาษดื่นทั่วเอกภพ
ทั้งดาวเคราะห์ที่โคจรรอบดาว ดาวบริวารที่โคจรรอบดาวเคราะห์ ดาวหางที่โคจรรอบดวงอาทิตย์ ซากก๊าซที่กำเนิดดาว หรือซากก๊าซที่เกิดจากดาวระเบิด ฯลฯ นอกจากดาวเคราะห์อย่างโลก ดาวอังคาร ดาวศุกร์ ก็ยังมีดาวเคราะห์น้อยอื่นอีกนับหมื่นดวงที่อยู่ไกลกว่าดาวพลูโต ส่วนใหญ่มีขนาดเพียง ๑-๑๐ กิโลเมตร ถือว่าเล็กมากจนแทบมองไม่เห็นแม้จะส่องด้วยกล้องโทรทรรศน์
ถึงอย่างนั้นสิ่งที่มองไม่เห็นก็ใช่ไม่มี
บางทีนอกระบบสุริยะที่ขยายอาณาเขตไปไกลกว่าดาวพลูโต อาจเป็นที่โคจรของ “ดาวเคราะห์น้อย บี ๖๑๒” ซึ่งมีขนาดเล็กพอ ๆ กับบ้านหลังหนึ่ง และสูงใหญ่กว่าผู้อาศัยนิดเดียว เพียงแต่ยังไม่มีนักดาราศาสตร์หรือนักบินอวกาศใดสำรวจพบแล้วหาหลักฐานยืนยัน
แม้ “เจ้าชายน้อย” เจ้าของดวงดาว บี ๖๑๒ จะเคยเล่ารายละเอียดให้นักภูมิศาสตร์แห่งดวงดาว ๓๓๐ ผู้รอบรู้เรื่องเกี่ยวกับผืนดิน ภูมิประเทศ ประชากร และปรากฏการณ์บนดาวเคราะห์ทั้งหลายฟัง
“ดาวของผมมันเล็กมาก มีภูเขาไฟสามลูกที่ยังคุกรุ่นอยู่สองลูก ส่วนอีกลูกที่ดับสนิทแล้วก็ไม่อาจวางใจได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า...ผมมีดอกไม้ดอกหนึ่งด้วย เป็นสิ่งที่งดงามยิ่งนัก”
และแซ็งแต็กซูว์เปรี - ผู้ประพันธ์ ก็สนับสนุนว่า มีเหตุผลเชื่อถือได้ว่าดาว บี ๖๑๒ ที่เจ้าชายน้อยอาศัยมีอยู่จริง เพราะเคยมีนักดาราศาสตร์ชาวตุรกีส่องกล้องพบแล้ว
ทั้งดาวเคราะห์ที่โคจรรอบดาว ดาวบริวารที่โคจรรอบดาวเคราะห์ ดาวหางที่โคจรรอบดวงอาทิตย์ ซากก๊าซที่กำเนิดดาว หรือซากก๊าซที่เกิดจากดาวระเบิด ฯลฯ นอกจากดาวเคราะห์อย่างโลก ดาวอังคาร ดาวศุกร์ ก็ยังมีดาวเคราะห์น้อยอื่นอีกนับหมื่นดวงที่อยู่ไกลกว่าดาวพลูโต ส่วนใหญ่มีขนาดเพียง ๑-๑๐ กิโลเมตร ถือว่าเล็กมากจนแทบมองไม่เห็นแม้จะส่องด้วยกล้องโทรทรรศน์
ถึงอย่างนั้นสิ่งที่มองไม่เห็นก็ใช่ไม่มี
บางทีนอกระบบสุริยะที่ขยายอาณาเขตไปไกลกว่าดาวพลูโต อาจเป็นที่โคจรของ “ดาวเคราะห์น้อย บี ๖๑๒” ซึ่งมีขนาดเล็กพอ ๆ กับบ้านหลังหนึ่ง และสูงใหญ่กว่าผู้อาศัยนิดเดียว เพียงแต่ยังไม่มีนักดาราศาสตร์หรือนักบินอวกาศใดสำรวจพบแล้วหาหลักฐานยืนยัน
แม้ “เจ้าชายน้อย” เจ้าของดวงดาว บี ๖๑๒ จะเคยเล่ารายละเอียดให้นักภูมิศาสตร์แห่งดวงดาว ๓๓๐ ผู้รอบรู้เรื่องเกี่ยวกับผืนดิน ภูมิประเทศ ประชากร และปรากฏการณ์บนดาวเคราะห์ทั้งหลายฟัง
“ดาวของผมมันเล็กมาก มีภูเขาไฟสามลูกที่ยังคุกรุ่นอยู่สองลูก ส่วนอีกลูกที่ดับสนิทแล้วก็ไม่อาจวางใจได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า...ผมมีดอกไม้ดอกหนึ่งด้วย เป็นสิ่งที่งดงามยิ่งนัก”
และแซ็งแต็กซูว์เปรี - ผู้ประพันธ์ ก็สนับสนุนว่า มีเหตุผลเชื่อถือได้ว่าดาว บี ๖๑๒ ที่เจ้าชายน้อยอาศัยมีอยู่จริง เพราะเคยมีนักดาราศาสตร์ชาวตุรกีส่องกล้องพบแล้ว
...เมื่อ ค.ศ. ๑๙๐๙ เขาเสนอการค้นพบแก่สหพันธ์ดาราศาสตร์สากล แต่ไม่มีใครเชื่อ เพราะแต่งกายแปลกเกินไป...นักดาราศาสตร์จึงแต่งตัวอย่างสง่าไปเสนอการค้นพบอีกใน ค.ศ. ๑๙๒๐ คราวนี้ทุกคนก็เชื่อ...
อย่างไรก็ตามในเดือนตุลาคม ค.ศ. ๒๐๑๘ ก็ได้ปรากฏกลุ่มดาว “The Little Prince” ไปทั่วโลกแล้ว
แม้ไม่ใช่กลุ่มดาวแสงที่เพิ่มเติมจาก ๘๘ กลุ่มดาวที่สหพันธ์ดาราศาสตร์สากล (IAU) กำหนด เพราะเป็น “กลุ่มดาวรังสีแกมมา” ที่วาดภาพกลุ่มดาวขึ้นจากแหล่งกำเนิดรังสีแกมมาในอวกาศ ซึ่งอาจเป็นการระเบิดของดาวฤกษ์มวลมหาศาลหรือดาวนิวตรอนที่เกิดจากการยุบตัวลงหลังการระเบิดของดาวฤกษ์ หรืออาจเป็นหลุมดำ นาซาส่งกล้องโทรทรรศน์อวกาศรังสีแกมมาเฟอร์มิ (Fermi Gamma-ray Space Telescope) ขึ้นไปศึกษารังสีแกมมาซึ่งมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าตั้งแต่
ค.ศ. ๒๐๐๘ จนพบแหล่งกำเนิดรังสีแกมมามากกว่า ๓,๐๐๐ แห่ง ซึ่งมีจำนวนมากพอ ๆ กับดาวสว่าง ๆ ที่เรามองเห็นบนท้องฟ้าจากพื้นโลก ในวาระการใช้งานกล้องเฟอร์มิครบ ๑๐ ปี องค์การนาซาจึงร่วมกับนักวิจัยด้านดาราศาสตร์ทั่วโลกประกาศแต่งตั้งกลุ่มดาวรังสีแกมมาจำนวน ๒๑ กลุ่ม โดยตั้งชื่อจากตัวเอกในภาพยนตร์ สิ่งก่อสร้างที่มีชื่อเสียง นักวิทยาศาสตร์ ฯลฯ เช่น ก็อดซิลล่า ไอน์สไตน์ หอไอเฟล ฯลฯ
กลุ่มดาว “เจ้าชายน้อย” ได้รับเลือกในฐานะวรรณกรรมชื่อดังของฝรั่งเศสที่อยู่ในดวงใจคนทั่วโลก เท่านี้ก็นับเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นที่สุดของคนรักเจ้าชายน้อย เพราะคืนใดที่มองท้องฟ้า-เงี่ยหูฟังเสียงหัวเราะของดวงดาวที่เหมือนเสียงของลูกกระพรวน ๕๐๐ ล้านลูก ก็อาจจินตนาการได้ว่ายังมีกลุ่มดาวเจ้าชายน้อยที่มีเด็กชายเล็ก ๆ ผมสีทองยืนอยู่ แม้เราจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า
ส่วนดาวเคราะห์น้อย บี ๖๑๒ อันแสนลึกลับ นับแต่นักดาราศาสตร์ชาวตุรกีส่องกล้องพบเมื่อ ๑๑๑ ปี ก็ยังไม่มีใครได้พบอีก
อย่างไรก็ตามในเดือนตุลาคม ค.ศ. ๒๐๑๘ ก็ได้ปรากฏกลุ่มดาว “The Little Prince” ไปทั่วโลกแล้ว
แม้ไม่ใช่กลุ่มดาวแสงที่เพิ่มเติมจาก ๘๘ กลุ่มดาวที่สหพันธ์ดาราศาสตร์สากล (IAU) กำหนด เพราะเป็น “กลุ่มดาวรังสีแกมมา” ที่วาดภาพกลุ่มดาวขึ้นจากแหล่งกำเนิดรังสีแกมมาในอวกาศ ซึ่งอาจเป็นการระเบิดของดาวฤกษ์มวลมหาศาลหรือดาวนิวตรอนที่เกิดจากการยุบตัวลงหลังการระเบิดของดาวฤกษ์ หรืออาจเป็นหลุมดำ นาซาส่งกล้องโทรทรรศน์อวกาศรังสีแกมมาเฟอร์มิ (Fermi Gamma-ray Space Telescope) ขึ้นไปศึกษารังสีแกมมาซึ่งมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าตั้งแต่
ค.ศ. ๒๐๐๘ จนพบแหล่งกำเนิดรังสีแกมมามากกว่า ๓,๐๐๐ แห่ง ซึ่งมีจำนวนมากพอ ๆ กับดาวสว่าง ๆ ที่เรามองเห็นบนท้องฟ้าจากพื้นโลก ในวาระการใช้งานกล้องเฟอร์มิครบ ๑๐ ปี องค์การนาซาจึงร่วมกับนักวิจัยด้านดาราศาสตร์ทั่วโลกประกาศแต่งตั้งกลุ่มดาวรังสีแกมมาจำนวน ๒๑ กลุ่ม โดยตั้งชื่อจากตัวเอกในภาพยนตร์ สิ่งก่อสร้างที่มีชื่อเสียง นักวิทยาศาสตร์ ฯลฯ เช่น ก็อดซิลล่า ไอน์สไตน์ หอไอเฟล ฯลฯ
กลุ่มดาว “เจ้าชายน้อย” ได้รับเลือกในฐานะวรรณกรรมชื่อดังของฝรั่งเศสที่อยู่ในดวงใจคนทั่วโลก เท่านี้ก็นับเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นที่สุดของคนรักเจ้าชายน้อย เพราะคืนใดที่มองท้องฟ้า-เงี่ยหูฟังเสียงหัวเราะของดวงดาวที่เหมือนเสียงของลูกกระพรวน ๕๐๐ ล้านลูก ก็อาจจินตนาการได้ว่ายังมีกลุ่มดาวเจ้าชายน้อยที่มีเด็กชายเล็ก ๆ ผมสีทองยืนอยู่ แม้เราจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า
ส่วนดาวเคราะห์น้อย บี ๖๑๒ อันแสนลึกลับ นับแต่นักดาราศาสตร์ชาวตุรกีส่องกล้องพบเมื่อ ๑๑๑ ปี ก็ยังไม่มีใครได้พบอีก
“ดาวของผมมันเล็กมาก มีภูเขาไฟสามลูกที่ยังคุกรุ่นอยู่สองลูก ส่วนอีกลูกที่ดับสนิทแล้วก็ไม่อาจวางใจได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า...ผมมีดอกไม้ดอกหนึ่งด้วย เป็นสิ่งที่งดงามยิ่งนัก”
“เจ้าชายน้อย”
ร่างอวตารวัยเยาว์
ของแซ็งแต็กซูว์เปรี
ร่างอวตารวัยเยาว์
ของแซ็งแต็กซูว์เปรี
“นักจินตนาการ” เป็นคำจำกัดความกระชับสุดของ “เจ้าชายน้อย”
และเขาอาจคือ “ร่างอวตารวัยเยาว์” ของแซ็งแต็กซูว์เปรี - ผู้เขียน
เป็นได้ว่าเจ้าชายน้อยมีอายุเพียง ๖ ขวบ จากการที่ผู้ประพันธ์เชื่อมโยงช่วงวัยที่เขาวาดรูปงูเหลือมกลืนช้าง หลายครั้งเจ้าชายน้อยมีคมคิดเกินเด็ก ทุกครั้งที่อ่านเรื่องราวของเขา เราจึงได้รู้จักอุปนิสัยใจคิดของเขาลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ
…ผมเห็นเด็กเล็ก ๆ คนหนึ่ง ลักษณะแปลกมาก ยืนมองดูผมอย่างเคร่งขรึม...เขาไม่มีท่าทีหลงทาง เหนื่อยล้า หิวโหย กระหายน้ำ หรือเกรงกลัวใด ๆ ไม่เหมือนว่าเป็นเด็กหลงทางกลางทะเลทราย...
คือภาพแรกเห็นเมื่อนักบินสะดุ้งตอนรุ่งสางจากเจ้าของเสียงเล็ก ๆ ที่เซ้าซี้ให้วาดรูปแกะ ต่อเมื่อได้รูปที่พอใจจึงได้รู้ราง ๆ เกี่ยวกับการปรากฏตัวอย่างลึกลับของเด็กชาย
และเขาอาจคือ “ร่างอวตารวัยเยาว์” ของแซ็งแต็กซูว์เปรี - ผู้เขียน
เป็นได้ว่าเจ้าชายน้อยมีอายุเพียง ๖ ขวบ จากการที่ผู้ประพันธ์เชื่อมโยงช่วงวัยที่เขาวาดรูปงูเหลือมกลืนช้าง หลายครั้งเจ้าชายน้อยมีคมคิดเกินเด็ก ทุกครั้งที่อ่านเรื่องราวของเขา เราจึงได้รู้จักอุปนิสัยใจคิดของเขาลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ
…ผมเห็นเด็กเล็ก ๆ คนหนึ่ง ลักษณะแปลกมาก ยืนมองดูผมอย่างเคร่งขรึม...เขาไม่มีท่าทีหลงทาง เหนื่อยล้า หิวโหย กระหายน้ำ หรือเกรงกลัวใด ๆ ไม่เหมือนว่าเป็นเด็กหลงทางกลางทะเลทราย...
คือภาพแรกเห็นเมื่อนักบินสะดุ้งตอนรุ่งสางจากเจ้าของเสียงเล็ก ๆ ที่เซ้าซี้ให้วาดรูปแกะ ต่อเมื่อได้รูปที่พอใจจึงได้รู้ราง ๆ เกี่ยวกับการปรากฏตัวอย่างลึกลับของเด็กชาย
“คุณมาจากท้องฟ้าเหมือนกันหรือ !
แล้วคุณมาจากดาวดวงไหนล่ะ ?”
แล้วคุณมาจากดาวดวงไหนล่ะ ?”
เจ้าชายน้อยถามและไม่ได้รอคำตอบ กลับชวนคุยเรื่องแกะอีก ครั้นนักบินจะวาดเชือกและหลักผูกให้ด้วย เจ้าชายน้อยก็สะดุ้งก่อนเผยรายละเอียดสถานที่ที่เขาจากมาทีละนิด
“...บ้านผมเล็กนิดเดียว” “ตรงไปข้างหน้าเรา ไปได้ไม่ไกลหรอก...”
และก็เพราะลูกแกะจึงทำให้ได้ข้อมูลที่ปะติดปะต่อเพิ่มเรื่อย ๆ
“จริงหรือที่ลูกแกะมันกินพุ่มไม้...อย่างนั้นก็กินต้นเบาบับด้วยสิ”
เมื่อนักบินคาดว่าเด็กน้อยหวังให้ลูกแกะช่วยกินต้นเบาบับตั้งแต่ยังเป็นต้นกล้า เขาจึงเดาว่าบนดาวของเจ้าชายน้อยน่าจะมีเมล็ดพันธุ์เลวอย่างเบาบับรุกรานอยู่ ขืนปล่อยไว้อาจหยั่งรากลึกลงดินจนทำให้ดวงดาวเล็ก ๆ ปะทุแตกกระจายได้
เป็นเหตุผลให้ต้องคอยกำจัดตั้งแต่ยังเป็นต้นอ่อนทุกวัน และคงดีถ้ามีลูกแกะมาช่วยกินบ้าง
นอกจากนี้กิจวัตรของเขายังต้องขูดเขม่าทำความสะอาดปล่องภูเขาไฟทั้งสามลูกซึ่งสูงเพียงหัวเข่าของเจ้าชายน้อย ภูเขาไฟจึงคล้ายเป็นปล่องไฟในบ้านมากกว่า แม้ขนาดของดาวที่เจ้าชายน้อยอาศัยยังยากระบุเป็นตัวเลข แต่ก็คงเล็กมาก เพราะเพียงเลื่อนเก้าอี้ไปสองสามก้าวก็ได้ชมดวงอาทิตย์ตกทุกเมื่อตามต้องการแล้ว
“แต่ละวันผมเห็นดวงอาทิตย์ตก ๔๓ ครั้ง...ห้วงเวลาแสนเศร้าคนเราชอบดูดวงอาทิตย์ตก”
“...บ้านผมเล็กนิดเดียว” “ตรงไปข้างหน้าเรา ไปได้ไม่ไกลหรอก...”
และก็เพราะลูกแกะจึงทำให้ได้ข้อมูลที่ปะติดปะต่อเพิ่มเรื่อย ๆ
“จริงหรือที่ลูกแกะมันกินพุ่มไม้...อย่างนั้นก็กินต้นเบาบับด้วยสิ”
เมื่อนักบินคาดว่าเด็กน้อยหวังให้ลูกแกะช่วยกินต้นเบาบับตั้งแต่ยังเป็นต้นกล้า เขาจึงเดาว่าบนดาวของเจ้าชายน้อยน่าจะมีเมล็ดพันธุ์เลวอย่างเบาบับรุกรานอยู่ ขืนปล่อยไว้อาจหยั่งรากลึกลงดินจนทำให้ดวงดาวเล็ก ๆ ปะทุแตกกระจายได้
เป็นเหตุผลให้ต้องคอยกำจัดตั้งแต่ยังเป็นต้นอ่อนทุกวัน และคงดีถ้ามีลูกแกะมาช่วยกินบ้าง
นอกจากนี้กิจวัตรของเขายังต้องขูดเขม่าทำความสะอาดปล่องภูเขาไฟทั้งสามลูกซึ่งสูงเพียงหัวเข่าของเจ้าชายน้อย ภูเขาไฟจึงคล้ายเป็นปล่องไฟในบ้านมากกว่า แม้ขนาดของดาวที่เจ้าชายน้อยอาศัยยังยากระบุเป็นตัวเลข แต่ก็คงเล็กมาก เพราะเพียงเลื่อนเก้าอี้ไปสองสามก้าวก็ได้ชมดวงอาทิตย์ตกทุกเมื่อตามต้องการแล้ว
“แต่ละวันผมเห็นดวงอาทิตย์ตก ๔๓ ครั้ง...ห้วงเวลาแสนเศร้าคนเราชอบดูดวงอาทิตย์ตก”
“ดอกกุหลาบ”
ความรักบนดาวดวงเล็ก
ความรักบนดาวดวงเล็ก
เจ้าชายน้อยมักเผลออ่อนไหวอย่างไม่รู้ตัวเสมอโดยเฉพาะเมื่อเกี่ยวข้องกับ “ดอกกุหลาบ”
วันแรกที่เดินทางถึงโลกมนุษย์แล้วปีนขึ้นบนภูเขาสูงใหญ่ลูกหนึ่ง ไม่ว่าเจ้าชายน้อยจะตะโกนทักทายอย่างไรก็มีเพียงเสียงก้องเท่านั้นที่สะท้อนกลับ แม้ใจหนึ่งนึกตำหนิว่าโลกนี้ช่างแปลก คงมากด้วยมนุษย์ที่ขาดจินตนาการ เอาแต่พูดตามในสิ่งที่คนอื่นพูดให้ตนฟัง ก็ยังมีแก่ใจประหวัดถึงใครพร้อมกัน
“ที่โลกของผมมีดอกไม้ดอกหนึ่ง มักเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนเสมอ”
ยิ่งเดินฝ่าทะเลทราย หินผา และหิมะไปเจอสวนที่มีกุหลาบถึง ๕,๐๐๐ ต้น ยิ่งคิดถึงดอกไม้ของเขาเพราะช่างเหมือนหมู่กุหลาบในสวน และทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เพราะกุหลาบของเขาเคยโอ้อวดว่า เธอเป็นดอกไม้ชนิดเดียวที่มีอยู่ในจักรวาล ไม่เพียงแต่ถ้าเธอรู้เข้าคงอายมาก เขาก็ละอาย
“ผมเคยเข้าใจว่าตัวเองร่ำรวยเพราะเป็นเจ้าของดอกไม้ที่มีเพียงดอกเดียว แต่เปล่าเลย ผมมีกุหลาบธรรมดาดอกหนึ่งเท่านั้น...มันไม่ได้ทำให้กลายเป็นเจ้าชายที่สลักสำคัญอะไรเลย”
และเขายังสะเทือนใจเมื่อนึกถึง “หนามของดอกไม้” เป็นเหตุให้ทุ่มเถียงกับนักบินที่มัวแต่ซ่อมเครื่องบินจนไม่สนใจที่มาของหนาม
วันแรกที่เดินทางถึงโลกมนุษย์แล้วปีนขึ้นบนภูเขาสูงใหญ่ลูกหนึ่ง ไม่ว่าเจ้าชายน้อยจะตะโกนทักทายอย่างไรก็มีเพียงเสียงก้องเท่านั้นที่สะท้อนกลับ แม้ใจหนึ่งนึกตำหนิว่าโลกนี้ช่างแปลก คงมากด้วยมนุษย์ที่ขาดจินตนาการ เอาแต่พูดตามในสิ่งที่คนอื่นพูดให้ตนฟัง ก็ยังมีแก่ใจประหวัดถึงใครพร้อมกัน
“ที่โลกของผมมีดอกไม้ดอกหนึ่ง มักเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนเสมอ”
ยิ่งเดินฝ่าทะเลทราย หินผา และหิมะไปเจอสวนที่มีกุหลาบถึง ๕,๐๐๐ ต้น ยิ่งคิดถึงดอกไม้ของเขาเพราะช่างเหมือนหมู่กุหลาบในสวน และทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เพราะกุหลาบของเขาเคยโอ้อวดว่า เธอเป็นดอกไม้ชนิดเดียวที่มีอยู่ในจักรวาล ไม่เพียงแต่ถ้าเธอรู้เข้าคงอายมาก เขาก็ละอาย
“ผมเคยเข้าใจว่าตัวเองร่ำรวยเพราะเป็นเจ้าของดอกไม้ที่มีเพียงดอกเดียว แต่เปล่าเลย ผมมีกุหลาบธรรมดาดอกหนึ่งเท่านั้น...มันไม่ได้ทำให้กลายเป็นเจ้าชายที่สลักสำคัญอะไรเลย”
และเขายังสะเทือนใจเมื่อนึกถึง “หนามของดอกไม้” เป็นเหตุให้ทุ่มเถียงกับนักบินที่มัวแต่ซ่อมเครื่องบินจนไม่สนใจที่มาของหนาม
“ดอกไม้สร้างหนามมาหลายล้านปีและแกะก็กินดอกไม้มาหลายล้านปี นี่ไม่สำคัญพอจะหาที่มาว่าดอกไม้มีหนามทำไมหรือ สงครามของแกะกับดอกไม้ไม่สำคัญหรือ...ถ้าผมรู้จักดอกไม้ที่มีเพียงดอกเดียวเฉพาะบนดาวของผม แล้ววันหนึ่งมีลูกแกะมาทำให้ดอกไม้อันตรธานไปโดยที่มันไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป นี่ก็ยังไม่สำคัญหรือ ! ...”
เหตุการณ์นั้นทำให้นักบินตระหนักว่าโลกนี้ไม่ควรมีเหตุผลใดทำให้ความเดือดร้อนของผู้อื่นสำคัญน้อยกว่าความเป็นความตายของตน เขาจึงวาดปลอกปากให้ลูกแกะและเกราะป้องกันตัวให้ดอกไม้เพิ่ม
เมื่อน้ำดื่มหยดสุดท้ายหมด นักบินและเจ้าชายน้อยก็ออกเดินหาบ่อน้ำกลางทะเลทรายจนถึงค่ำมืดอยู่ใต้แสงดาว เจ้าชายน้อยพูดว่า
เมื่อน้ำดื่มหยดสุดท้ายหมด นักบินและเจ้าชายน้อยก็ออกเดินหาบ่อน้ำกลางทะเลทรายจนถึงค่ำมืดอยู่ใต้แสงดาว เจ้าชายน้อยพูดว่า
“ดวงดาวสวยจัง เป็นเพราะดอกไม้
ดอกเดียวที่เรามองไม่เห็น”
ดอกเดียวที่เรามองไม่เห็น”
กระทั่งเจ้าชายน้อยอ่อนเพลียหลับไป นักบินจึงอุ้มเขาไว้และออกเดินหาบ่อน้ำต่อพลางพึมพำกับตัวเอง
“สิ่งที่เจ้าชายน้อยทำให้ฉันประทับใจที่สุดคือความซื่อสัตย์ที่เขามีต่อดอกไม้ เป็นภาพของกุหลาบดอกหนึ่งที่จรัสแสงเสมอในตัวเขาดุจเปลวตะเกียงแม้ขณะหลับอยู่”
“สิ่งที่เจ้าชายน้อยทำให้ฉันประทับใจที่สุดคือความซื่อสัตย์ที่เขามีต่อดอกไม้ เป็นภาพของกุหลาบดอกหนึ่งที่จรัสแสงเสมอในตัวเขาดุจเปลวตะเกียงแม้ขณะหลับอยู่”
อันที่จริงบนดาวเคราะห์น้อย บี ๖๑๒ ยังมีดอกไม้เล็ก ๆ ชนิดอื่น
เป็นพวกวัชพืชบานปะปนกอหญ้ายามเช้าและเหี่ยวเฉายามเย็น
แต่สำหรับ “ดอกไม้ดอกหนึ่ง” อยู่ ๆ ต้นอ่อนก็แตกหน่อขึ้นจากเมล็ดพันธุ์ที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน เจ้าชายน้อยคอยสังเกตอย่างใส่ใจ เพราะอาจเป็นเบาบับพันธุ์ใหม่ แต่หน่ออ่อนนั้นก็ไม่ได้เติบโตเป็นต้นใหญ่ กลับมีท่าทีจะออกดอก เจ้าชายน้อยจึงเฝ้าดูดอกตูมนั้นโตขึ้นเรื่อย ๆ จนเบ่งบานเป็นดอกไม้แย้มกลีบงาม
เจ้าชายน้อยอดชื่นชมไม่ได้ “เธอสวยจังเลย !”
“จริงหรือจ๊ะ” ดอกไม้ตอบรับอย่างอ่อนโยน “และฉันก็เกิดพร้อมดวงอาทิตย์ขึ้นด้วยละ”
เจ้าชายน้อยรู้ทันทีว่าเธอเป็นดอกไม้ที่ไม่รู้จักถ่อมตัวเอาเสียเลย แต่ก็สวยจับใจจริง ๆ
“ฉันคิดว่าถึงเวลาอาหารเช้าแล้วนะ ถ้านายจะกรุณาคิดถึงฉันสักนิด”
ทั้งที่กำลังงุนงง เจ้าชายน้อยก็อุตส่าห์ไปหาบัวรดน้ำให้
หลายครั้งที่เขาพยายามดูแลอย่างดีดอกไม้ก็ยังชอบทำให้เจ็บปวดใจ เพราะความหลงตัวเองและขี้ประชดประชัน บางทีเย็นชาใส่ และมักเรียกร้องการบริการ เมื่อพลั้งทำสิ่งผิดพลาดเองก็กลับโยนให้เจ้าชายน้อยเป็นฝ่ายรู้สึกผิด
เช่นวันหนึ่งขณะคุยเรื่องหนามแหลม ดอกไม้ก็โอ้อวดเกินจริง “ให้เสือมาพร้อมเขี้ยวเล็บของมันได้เลย !” ทั้งที่บนดาวของเจ้าชายน้อยไม่มีเสือ และเสือก็ไม่กินพวกไม้มีหนาม
เป็นพวกวัชพืชบานปะปนกอหญ้ายามเช้าและเหี่ยวเฉายามเย็น
แต่สำหรับ “ดอกไม้ดอกหนึ่ง” อยู่ ๆ ต้นอ่อนก็แตกหน่อขึ้นจากเมล็ดพันธุ์ที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน เจ้าชายน้อยคอยสังเกตอย่างใส่ใจ เพราะอาจเป็นเบาบับพันธุ์ใหม่ แต่หน่ออ่อนนั้นก็ไม่ได้เติบโตเป็นต้นใหญ่ กลับมีท่าทีจะออกดอก เจ้าชายน้อยจึงเฝ้าดูดอกตูมนั้นโตขึ้นเรื่อย ๆ จนเบ่งบานเป็นดอกไม้แย้มกลีบงาม
เจ้าชายน้อยอดชื่นชมไม่ได้ “เธอสวยจังเลย !”
“จริงหรือจ๊ะ” ดอกไม้ตอบรับอย่างอ่อนโยน “และฉันก็เกิดพร้อมดวงอาทิตย์ขึ้นด้วยละ”
เจ้าชายน้อยรู้ทันทีว่าเธอเป็นดอกไม้ที่ไม่รู้จักถ่อมตัวเอาเสียเลย แต่ก็สวยจับใจจริง ๆ
“ฉันคิดว่าถึงเวลาอาหารเช้าแล้วนะ ถ้านายจะกรุณาคิดถึงฉันสักนิด”
ทั้งที่กำลังงุนงง เจ้าชายน้อยก็อุตส่าห์ไปหาบัวรดน้ำให้
หลายครั้งที่เขาพยายามดูแลอย่างดีดอกไม้ก็ยังชอบทำให้เจ็บปวดใจ เพราะความหลงตัวเองและขี้ประชดประชัน บางทีเย็นชาใส่ และมักเรียกร้องการบริการ เมื่อพลั้งทำสิ่งผิดพลาดเองก็กลับโยนให้เจ้าชายน้อยเป็นฝ่ายรู้สึกผิด
เช่นวันหนึ่งขณะคุยเรื่องหนามแหลม ดอกไม้ก็โอ้อวดเกินจริง “ให้เสือมาพร้อมเขี้ยวเล็บของมันได้เลย !” ทั้งที่บนดาวของเจ้าชายน้อยไม่มีเสือ และเสือก็ไม่กินพวกไม้มีหนาม
“ฉันไม่กลัวเสือสักนิด แต่กลัวลม นายไม่มีที่บังลมหรือ...ตอนเย็นต้องหาอะไรมาครอบฉันไว้นะ บนดาวของนายช่างแห้งแล้งจริง ตั้งอยู่ในทำเลที่ไม่เหมาะเลย ไม่เหมือนที่ที่ฉันมา...”
ด้วยเหตุนี้แม้จะรักและปรารถนาดีต่อดอกไม้เพียงใดเขาก็รู้สึกสับสน เช้าวันหนึ่งจึงตัดสินใจถอนต้นเบาบับที่เพิ่งขึ้นใหม่ รดน้ำให้ดอกไม้เป็นครั้งสุดท้าย และเตรียมฝาแก้วมาครอบกันลมให้อย่างเศร้าสร้อย
“ลาก่อน” เขาพูดกับดอกไม้ เธอไม่ตอบอะไร เขาจึงพูดอีกครั้ง “ลาก่อน”
ดอกไม้กระแอมเบา ๆ แต่ไม่ใช่เพราะเป็นหวัด ครั้งนี้ไม่มีคำพูดค่อนขอด
“ฉันรักนายนะ” ดอกไม้เผย “นายไม่เคยรู้เลยใช่ไหม คงเป็นความผิดของฉันเอง แต่ช่างเถอะ นายก็โง่พอกับฉันนั่นละ ขอให้นายมีความสุขแล้วกัน ทิ้งฝาครอบแก้วนั่นไปเถอะ ฉันไม่ต้องการหรอก”
แม้เจ้าชายน้อยจะถามถึงอันตรายจากลมและสัตว์ แต่ดอกไม้ก็บอกปัดต่าง ๆ นานา ว่าเธอจะอยู่ดีไม่เป็นอะไรหรอก
“อย่ามัวพิรี้พิไรให้น่ารำคาญเลย ตัดสินใจจะไปแล้วก็ไปเถอะ”
นั่นเพราะเธอไม่ต้องการอ่อนแอให้เขาเห็นน้ำตา ช่างเป็นดอกไม้ที่หยิ่งทะนงเหลือเกิน
ดังนั้นเมื่อเจ้าชายน้อยจัดการสิ่งต่าง ๆ บนดวงดาวเรียบร้อยแล้ว พอมีฝูงนกป่าย้ายถิ่นผ่านมาจึงถือโอกาสอำลาดาวเคราะห์น้อย บี ๖๑๒ ไปพร้อมฝูงนกอพยพนั้น
ทว่าเป็นการหนีที่เจ็บปวดกว่า เพราะคอยคิดถึงความหลังที่ผูกหัวใจไว้ตรงนั้น
“ลาก่อน” เขาพูดกับดอกไม้ เธอไม่ตอบอะไร เขาจึงพูดอีกครั้ง “ลาก่อน”
ดอกไม้กระแอมเบา ๆ แต่ไม่ใช่เพราะเป็นหวัด ครั้งนี้ไม่มีคำพูดค่อนขอด
“ฉันรักนายนะ” ดอกไม้เผย “นายไม่เคยรู้เลยใช่ไหม คงเป็นความผิดของฉันเอง แต่ช่างเถอะ นายก็โง่พอกับฉันนั่นละ ขอให้นายมีความสุขแล้วกัน ทิ้งฝาครอบแก้วนั่นไปเถอะ ฉันไม่ต้องการหรอก”
แม้เจ้าชายน้อยจะถามถึงอันตรายจากลมและสัตว์ แต่ดอกไม้ก็บอกปัดต่าง ๆ นานา ว่าเธอจะอยู่ดีไม่เป็นอะไรหรอก
“อย่ามัวพิรี้พิไรให้น่ารำคาญเลย ตัดสินใจจะไปแล้วก็ไปเถอะ”
นั่นเพราะเธอไม่ต้องการอ่อนแอให้เขาเห็นน้ำตา ช่างเป็นดอกไม้ที่หยิ่งทะนงเหลือเกิน
ดังนั้นเมื่อเจ้าชายน้อยจัดการสิ่งต่าง ๆ บนดวงดาวเรียบร้อยแล้ว พอมีฝูงนกป่าย้ายถิ่นผ่านมาจึงถือโอกาสอำลาดาวเคราะห์น้อย บี ๖๑๒ ไปพร้อมฝูงนกอพยพนั้น
ทว่าเป็นการหนีที่เจ็บปวดกว่า เพราะคอยคิดถึงความหลังที่ผูกหัวใจไว้ตรงนั้น
สิ่งที่คนหนึ่งรู้จัก อีกคนอาจไม่รู้จัก
เมื่อ อ็องตวน เดอ แซ็งแต็กซูว์เปรี จะบอกว่าโลกนี้มีมนุษย์ประเภทใดบ้าง บางครั้งเขาก็เล่าเปรียบสิ่งหนึ่งกับอีกสิ่งที่ไม่น่าเปรียบกัน บางครั้งนำส่วนที่เหมือนกับสิ่งที่คุ้นเคยมาเทียบ บางทีก็เลี่ยงการเล่าสิ่งที่ไม่ควรโจ๋งครึ่มผ่านสำนวนอ้อม ๆ
ยากตรงต้องตีความ ถึงอย่างนั้นการแกะรอยกระบวนคิดที่แฝงในตัวละครก็เป็นเรื่องสนุก
นับแต่ก้าวออกจากดาว บี ๖๑๒ โดยอาศัยฝูงนกป่า ๑๑ ตัว เป็นพาหนะเคลื่อนที่สู่เอกภพเจ้าชายน้อยเจอนี่...
เมื่อ อ็องตวน เดอ แซ็งแต็กซูว์เปรี จะบอกว่าโลกนี้มีมนุษย์ประเภทใดบ้าง บางครั้งเขาก็เล่าเปรียบสิ่งหนึ่งกับอีกสิ่งที่ไม่น่าเปรียบกัน บางครั้งนำส่วนที่เหมือนกับสิ่งที่คุ้นเคยมาเทียบ บางทีก็เลี่ยงการเล่าสิ่งที่ไม่ควรโจ๋งครึ่มผ่านสำนวนอ้อม ๆ
ยากตรงต้องตีความ ถึงอย่างนั้นการแกะรอยกระบวนคิดที่แฝงในตัวละครก็เป็นเรื่องสนุก
นับแต่ก้าวออกจากดาว บี ๖๑๒ โดยอาศัยฝูงนกป่า ๑๑ ตัว เป็นพาหนะเคลื่อนที่สู่เอกภพเจ้าชายน้อยเจอนี่...
“พระราชา” นักปกครอง
แห่งดวงดาว ๓๒๕
แห่งดวงดาว ๓๒๕
ที่ประทับของพระราชาคือดาวดวงแรกที่เจ้าชายน้อยแวะเยี่ยมเยือน
แม้พระองค์ประทับบนบัลลังก์ธรรมดา ๆ ยังดูสง่าผ่าเผย แต่อาณาเขตดวงดาวแทบไม่เหลือที่ว่างต้อนรับใครอีก เพราะถูกปกคลุมด้วยฉลองพระองค์หรูหราประดับผ้าขนสัตว์สีแดงเข้มที่มีชายผ้ากรอมพื้น คำสั่งของพระองค์ยังถือเป็นเด็ดขาดที่ทุกคนต้องเคารพ เมื่อเจ้าชายน้อยยืนหาวด้วยอ่อนเพลียจากการเดินทางจึงถูกสั่งห้าม
เจ้าชายน้อยชี้แจงว่าเขากลั้นไม่ได้ พระราชาจึงอนุญาตโดยสั่งให้หาว แต่เขากลับรู้สึกอายจนหาวไม่ออก
เจ้าชายน้อยสงสัยว่าบนดาวเล็กนี้จะมีอะไรให้ปกครอง พระราชาตรัสตอบว่าทุกสิ่ง พลางโบกพระหัตถ์ไปรอบดาวนี้และดาวอื่น ๆ โดยรอบ แสดงสถานะผู้ทรงอำนาจสูงสุดทั่วจักรวาล
“และดวงดาวทั้งหมดก็ล้วนเชื่อฟัง ข้าไม่ยอมให้ใครอยู่นอกโอวาทหรอก”
เป็นเรื่องที่ทำให้เจ้าชายน้อยอัศจรรย์ใจ เขาจึงขอให้พระราชาสั่งให้ดวงอาทิตย์ตก แต่พระราชาตอบว่าเราต้องไม่ขอให้ใครทำอะไรเกินความสามารถของเขา
“เจ้าจะได้ ฉันจะสั่งดวงอาทิตย์ แต่ฉันต้องรอเงื่อนไขที่เหมาะสม”
เจ้าชายน้อยตัดสินใจออกเดินทางต่อ แม้พระราชามีพระราชประสงค์จะแต่งตั้งเจ้าชายน้อยเป็นรัฐมนตรีว่าความยุติธรรม ทั้งที่ดาวนี้ไม่มีใครอาศัยจึงไม่มีผู้ร้องทุกข์ให้ตัดสินคดี และยังพยายามโน้มน้าวด้วยตำแหน่งเอกอัครราชทูต
เจ้าชายน้อยถอนใจ และไม่สนใจคำสั่งใดที่ตามหลังมาอีก
เพื่อถอยห่าง...พวกคนใหญ่คนโตที่ชอบวางอำนาจบงการผู้อื่น
แม้พระองค์ประทับบนบัลลังก์ธรรมดา ๆ ยังดูสง่าผ่าเผย แต่อาณาเขตดวงดาวแทบไม่เหลือที่ว่างต้อนรับใครอีก เพราะถูกปกคลุมด้วยฉลองพระองค์หรูหราประดับผ้าขนสัตว์สีแดงเข้มที่มีชายผ้ากรอมพื้น คำสั่งของพระองค์ยังถือเป็นเด็ดขาดที่ทุกคนต้องเคารพ เมื่อเจ้าชายน้อยยืนหาวด้วยอ่อนเพลียจากการเดินทางจึงถูกสั่งห้าม
เจ้าชายน้อยชี้แจงว่าเขากลั้นไม่ได้ พระราชาจึงอนุญาตโดยสั่งให้หาว แต่เขากลับรู้สึกอายจนหาวไม่ออก
เจ้าชายน้อยสงสัยว่าบนดาวเล็กนี้จะมีอะไรให้ปกครอง พระราชาตรัสตอบว่าทุกสิ่ง พลางโบกพระหัตถ์ไปรอบดาวนี้และดาวอื่น ๆ โดยรอบ แสดงสถานะผู้ทรงอำนาจสูงสุดทั่วจักรวาล
“และดวงดาวทั้งหมดก็ล้วนเชื่อฟัง ข้าไม่ยอมให้ใครอยู่นอกโอวาทหรอก”
เป็นเรื่องที่ทำให้เจ้าชายน้อยอัศจรรย์ใจ เขาจึงขอให้พระราชาสั่งให้ดวงอาทิตย์ตก แต่พระราชาตอบว่าเราต้องไม่ขอให้ใครทำอะไรเกินความสามารถของเขา
“เจ้าจะได้ ฉันจะสั่งดวงอาทิตย์ แต่ฉันต้องรอเงื่อนไขที่เหมาะสม”
เจ้าชายน้อยตัดสินใจออกเดินทางต่อ แม้พระราชามีพระราชประสงค์จะแต่งตั้งเจ้าชายน้อยเป็นรัฐมนตรีว่าความยุติธรรม ทั้งที่ดาวนี้ไม่มีใครอาศัยจึงไม่มีผู้ร้องทุกข์ให้ตัดสินคดี และยังพยายามโน้มน้าวด้วยตำแหน่งเอกอัครราชทูต
เจ้าชายน้อยถอนใจ และไม่สนใจคำสั่งใดที่ตามหลังมาอีก
เพื่อถอยห่าง...พวกคนใหญ่คนโตที่ชอบวางอำนาจบงการผู้อื่น
“ชายสวมหมวก”
คนหลงตนแห่งดวงดาว ๓๒๖
คนหลงตนแห่งดวงดาว ๓๒๖
ที่อาศัยของชายสวมหมวกคือดาวดวงต่อมาที่เจ้าชายน้อยแวะเยี่ยมเยือน
“ปรบมือหน่อยสิ”
เขาแนะนำ เมื่อเจ้าชายน้อยทำตามจึงโค้งคำนับพลางถอดหมวก เด็กน้อยรู้สึกสนุกกว่าตอนไปดาวพระราชาจึงปรบมือชุดใหญ่ ชายหลงตนก็โค้งคำนับพลางถอดหมวกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“หนูชื่นชมฉันมากเลยใช่ไหมล่ะ”
เขาถามเจ้าชายน้อย แต่เด็กชายไม่เข้าใจความหมายของชื่นชม “แปลว่าหนูยอมรับว่าฉันหล่อที่สุด แต่งตัวดีที่สุด รวยที่สุด และฉลาดที่สุดบนดาวดวงนี้ไง”
เจ้าชายน้อยท้วงว่าจะมีประโยชน์อะไรเมื่อบนดาวดวงนี้มีแต่เขาอยู่ พลางยักไหล่ก่อนออกเดินทางต่อเพื่อถอยห่าง...ผู้ใหญ่ที่ยึดติดอยู่กับความลุ่มหลงในตนเอง
“ปรบมือหน่อยสิ”
เขาแนะนำ เมื่อเจ้าชายน้อยทำตามจึงโค้งคำนับพลางถอดหมวก เด็กน้อยรู้สึกสนุกกว่าตอนไปดาวพระราชาจึงปรบมือชุดใหญ่ ชายหลงตนก็โค้งคำนับพลางถอดหมวกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“หนูชื่นชมฉันมากเลยใช่ไหมล่ะ”
เขาถามเจ้าชายน้อย แต่เด็กชายไม่เข้าใจความหมายของชื่นชม “แปลว่าหนูยอมรับว่าฉันหล่อที่สุด แต่งตัวดีที่สุด รวยที่สุด และฉลาดที่สุดบนดาวดวงนี้ไง”
เจ้าชายน้อยท้วงว่าจะมีประโยชน์อะไรเมื่อบนดาวดวงนี้มีแต่เขาอยู่ พลางยักไหล่ก่อนออกเดินทางต่อเพื่อถอยห่าง...ผู้ใหญ่ที่ยึดติดอยู่กับความลุ่มหลงในตนเอง
“นักดื่ม” จอมขี้เมา
แห่งดวงดาว ๓๒๗
แห่งดวงดาว ๓๒๗
ที่อาศัยของนักดื่มคือดวงดาวลำดับ ๓ ที่เจ้าชายน้อยแวะเยี่ยมเยือน
แม้อยู่บนดาวดวงนี้เพียงช่วงเวลาน้อยนิดกลับสร้างความสลดใจมาก เมื่อเจ้าชายน้อยสงสัยว่าชายตรงหน้าที่เอาแต่นั่งเอียงคออยู่หน้าขวดเหล้ากองโตที่มีทั้งขวดเปล่าและยังมีเหล้าเต็มขวดนั้นกำลังทำอะไร และทำไมต้องดื่ม
“เพื่อลืมอะไรบางอย่าง...ลืมเรื่องน่าอับอาย...อายเรื่องที่ต้องดื่มเหล้าน่ะสิ”
สิ้นคำตอบเขาก็นิ่ง เมื่อดาวทั้งดวงเงียบงันเด็กน้อยจึงจากไปอย่างงงงวย
เพื่อถอยห่าง...ผู้ใหญ่ที่ติดกับความเครียดจากการจัดการปัญหาของตนอย่างวกวน
แม้อยู่บนดาวดวงนี้เพียงช่วงเวลาน้อยนิดกลับสร้างความสลดใจมาก เมื่อเจ้าชายน้อยสงสัยว่าชายตรงหน้าที่เอาแต่นั่งเอียงคออยู่หน้าขวดเหล้ากองโตที่มีทั้งขวดเปล่าและยังมีเหล้าเต็มขวดนั้นกำลังทำอะไร และทำไมต้องดื่ม
“เพื่อลืมอะไรบางอย่าง...ลืมเรื่องน่าอับอาย...อายเรื่องที่ต้องดื่มเหล้าน่ะสิ”
สิ้นคำตอบเขาก็นิ่ง เมื่อดาวทั้งดวงเงียบงันเด็กน้อยจึงจากไปอย่างงงงวย
เพื่อถอยห่าง...ผู้ใหญ่ที่ติดกับความเครียดจากการจัดการปัญหาของตนอย่างวกวน
“นักธุรกิจ”
ผู้มั่งคั่งแห่งดวงดาว ๓๒๘
ผู้มั่งคั่งแห่งดวงดาว ๓๒๘
ที่อาศัยของนักธุรกิจคือดวงดาวลำดับ ๔ ที่เจ้าชายน้อยแวะเยี่ยมเยือน
เขาหมกมุ่นกับตัวเลขจนไม่มีเวลาเงยหน้าทักทายหรือจุดบุหรี่มวนใหม่ คอยบวกเลขจากเลขหลักเดียวไปถึง ๕๐๐ ล้าน
เจ้าชายน้อยอยากรู้ว่า ๕๐๐ ล้านนั้นหมายถึงอะไร ถามแล้วก็ยังไม่ได้คำตอบจึงถามใหม่
“หมายถึงสิ่งเล็ก ๆ เปล่งประกายแสงสีทองที่บางคืนจะมองเห็นได้บนท้องฟ้า...พวกคนขี้เกียจชอบเก็บไปฝันหวาน แต่ฉันเป็นคนเอาการเอางาน ไม่มีเวลานั่งฝันแบบนั้นแน่”
พอเจ้าชายน้อยรู้ว่าคำตอบคือดวงดาวก็ยิ่งสงสัยว่าเกี่ยวข้องอย่างไรกับจำนวน ๕๐๐ ล้านดวง
นักธุรกิจตอบว่า “ฉันเป็นเจ้าของพวกมันน่ะ”
เจ้าชายน้อยมิวายสงสัยว่าจะเป็นเจ้าของดวงดาวมากมายเพื่ออะไร
นักธุรกิจบอกว่าจะได้มั่งคั่งและกว้านซื้อดาวดวงใหม่ เจ้าชายน้อยจึงได้รู้ว่านักธุรกิจคิดวกวน เช่นเดียวกับชายนักดื่ม แต่เขาทำอะไรกับดวงดาวบ้าง ในเมื่อมันพกไปใช้งานไม่ได้เหมือนผ้าพันคอ และเด็ดมาเชยชมไม่ได้อย่างดอกไม้ที่เขามี
“ฉันฝากในธนาคารได้...จดจำนวนดาวทั้งหมดลงกระดาษ เก็บใส่ลิ้นชักล็อกกุญแจ เท่านี้ก็ได้แล้ว !”
เป็นเรื่องแปลกเท่าที่เจ้าชายน้อยเคยได้ยิน เพราะเรื่องจริงจังของเขาต่างจากพวกผู้ใหญ่เหลือเกิน
เจ้าชายน้อยจึงลาจากดาวดวงนั้น
เพื่อถอยห่าง...ผู้ใหญ่ที่ถือครองสมบัติบนกระดาษโดยไม่ทำประโยชน์อะไรที่แท้จริงเลย
เขาหมกมุ่นกับตัวเลขจนไม่มีเวลาเงยหน้าทักทายหรือจุดบุหรี่มวนใหม่ คอยบวกเลขจากเลขหลักเดียวไปถึง ๕๐๐ ล้าน
เจ้าชายน้อยอยากรู้ว่า ๕๐๐ ล้านนั้นหมายถึงอะไร ถามแล้วก็ยังไม่ได้คำตอบจึงถามใหม่
“หมายถึงสิ่งเล็ก ๆ เปล่งประกายแสงสีทองที่บางคืนจะมองเห็นได้บนท้องฟ้า...พวกคนขี้เกียจชอบเก็บไปฝันหวาน แต่ฉันเป็นคนเอาการเอางาน ไม่มีเวลานั่งฝันแบบนั้นแน่”
พอเจ้าชายน้อยรู้ว่าคำตอบคือดวงดาวก็ยิ่งสงสัยว่าเกี่ยวข้องอย่างไรกับจำนวน ๕๐๐ ล้านดวง
นักธุรกิจตอบว่า “ฉันเป็นเจ้าของพวกมันน่ะ”
เจ้าชายน้อยมิวายสงสัยว่าจะเป็นเจ้าของดวงดาวมากมายเพื่ออะไร
นักธุรกิจบอกว่าจะได้มั่งคั่งและกว้านซื้อดาวดวงใหม่ เจ้าชายน้อยจึงได้รู้ว่านักธุรกิจคิดวกวน เช่นเดียวกับชายนักดื่ม แต่เขาทำอะไรกับดวงดาวบ้าง ในเมื่อมันพกไปใช้งานไม่ได้เหมือนผ้าพันคอ และเด็ดมาเชยชมไม่ได้อย่างดอกไม้ที่เขามี
“ฉันฝากในธนาคารได้...จดจำนวนดาวทั้งหมดลงกระดาษ เก็บใส่ลิ้นชักล็อกกุญแจ เท่านี้ก็ได้แล้ว !”
เป็นเรื่องแปลกเท่าที่เจ้าชายน้อยเคยได้ยิน เพราะเรื่องจริงจังของเขาต่างจากพวกผู้ใหญ่เหลือเกิน
เจ้าชายน้อยจึงลาจากดาวดวงนั้น
เพื่อถอยห่าง...ผู้ใหญ่ที่ถือครองสมบัติบนกระดาษโดยไม่ทำประโยชน์อะไรที่แท้จริงเลย
“คนจุดโคม” ผู้ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่
แห่งดวงดาว ๓๒๙
แห่งดวงดาว ๓๒๙
ที่อาศัยของคนจุดโคมคือดวงดาวลำดับ ๕ ที่เจ้าชายน้อยแวะเยี่ยมเยือน
เป็นดาวขนาดน้อยนิด มีพื้นที่สำหรับตั้งเสาไฟและให้คนจุดโคมยืนได้เท่านั้น
ตอนที่เจ้าชายน้อยไปถึงเขากำลังดับไฟในโคมและอีกเดี๋ยวก็จุดไฟในโคมใหม่
“มันเป็นหน้าที่ ต้องทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย”
เขาทำซ้ำ ๆ อยู่เช่นนั้นสลับกับซับเหงื่อบนหน้าผากด้วยผ้าเช็ดหน้าลายตารางหมากรุกสีแดง เพราะทุกวันนี้เขาต้องจุดและดับโคมไฟทุกนาที จากที่เคยจุดแค่เช้าและเย็น มีเวลาพักและเวลานอน เพราะดาวหมุนเร็วขึ้น ๆ ทุกปี
เด็กชายเฝ้ามองเขาทำงานด้วยความรู้สึกชื่นชมคนจุดโคมผู้ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่
แม้สิ่งที่ชายผู้นี้ทำอยู่อาจถูกค่อนขอดจากพระราชา ชายหลงตน นักดื่ม หรือนักธุรกิจก็ได้ แต่เป็นผู้ที่เจ้าชายน้อยอยากผูกมิตรด้วยที่สุด เพราะเขาไม่ได้นึกถึงแต่ตนเอง งานของเขามีคุณค่า ทุกครั้งที่จุดโคมก็คล้ายกำเนิดดาวสุกสกาวขึ้นอีกดวงหรือเพิ่มดอกไม้อีกดอก
เสียดายก็แต่พื้นที่แคบเกินจะอยู่สองคน เด็กชายจึงต้องออกเดินทางต่อ
เพื่อถอยห่าง...ให้ใครบางคนได้ทำประโยชน์ในหน้าที่อย่างแข็งขันต่อไป
เป็นดาวขนาดน้อยนิด มีพื้นที่สำหรับตั้งเสาไฟและให้คนจุดโคมยืนได้เท่านั้น
ตอนที่เจ้าชายน้อยไปถึงเขากำลังดับไฟในโคมและอีกเดี๋ยวก็จุดไฟในโคมใหม่
“มันเป็นหน้าที่ ต้องทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย”
เขาทำซ้ำ ๆ อยู่เช่นนั้นสลับกับซับเหงื่อบนหน้าผากด้วยผ้าเช็ดหน้าลายตารางหมากรุกสีแดง เพราะทุกวันนี้เขาต้องจุดและดับโคมไฟทุกนาที จากที่เคยจุดแค่เช้าและเย็น มีเวลาพักและเวลานอน เพราะดาวหมุนเร็วขึ้น ๆ ทุกปี
เด็กชายเฝ้ามองเขาทำงานด้วยความรู้สึกชื่นชมคนจุดโคมผู้ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่
แม้สิ่งที่ชายผู้นี้ทำอยู่อาจถูกค่อนขอดจากพระราชา ชายหลงตน นักดื่ม หรือนักธุรกิจก็ได้ แต่เป็นผู้ที่เจ้าชายน้อยอยากผูกมิตรด้วยที่สุด เพราะเขาไม่ได้นึกถึงแต่ตนเอง งานของเขามีคุณค่า ทุกครั้งที่จุดโคมก็คล้ายกำเนิดดาวสุกสกาวขึ้นอีกดวงหรือเพิ่มดอกไม้อีกดอก
เสียดายก็แต่พื้นที่แคบเกินจะอยู่สองคน เด็กชายจึงต้องออกเดินทางต่อ
เพื่อถอยห่าง...ให้ใครบางคนได้ทำประโยชน์ในหน้าที่อย่างแข็งขันต่อไป
“นักภูมิศาสตร์”
ชายชรารอบรู้แห่งดวงดาว ๓๓๐
ชายชรารอบรู้แห่งดวงดาว ๓๓๐
ที่อาศัยของนักภูมิศาสตร์คือดวงดาวลำดับ ๖ ที่เจ้าชายน้อยแวะเยี่ยมเยือนดาวดวงนี้ใหญ่กว่าดวงก่อนสัก ๑๐ เท่า มีชายชรานักภูมิศาสตร์กำลังเขียนหนังสือเล่มใหญ่
เจ้าชายน้อยถามว่าบนดาวนี้มีมหาสมุทร ภูเขา ชุมชน แม่น้ำ และทะเลทรายไหม นักภูมิศาสตร์กลับไม่รู้ เพราะไม่ใช่หน้าที่ของเขา เขาเพียงสอบถามและจดบันทึกข้อมูลจากนักสำรวจ
“เรื่องไหนน่าสนใจจึงตรวจสอบความจริงจากเขาอีกที... เพราะนักสำรวจที่โกหกจะสร้างความเสียหายต่อตำราภูมิศาสตร์ นักสำรวจขี้เมาก็ด้วย...ว่าแต่ เจ้าก็เป็นนักสำรวจจากแดนไกล เล่าเรื่องดวงดาวของเจ้าให้ฟังหน่อยสิ”
ชายชราเปิดบันทึกเล่มใหญ่ เหลาดินสอเตรียมร่างเรื่องดาวของเจ้าชายน้อย
เจ้าชายน้อยถามว่าบนดาวนี้มีมหาสมุทร ภูเขา ชุมชน แม่น้ำ และทะเลทรายไหม นักภูมิศาสตร์กลับไม่รู้ เพราะไม่ใช่หน้าที่ของเขา เขาเพียงสอบถามและจดบันทึกข้อมูลจากนักสำรวจ
“เรื่องไหนน่าสนใจจึงตรวจสอบความจริงจากเขาอีกที... เพราะนักสำรวจที่โกหกจะสร้างความเสียหายต่อตำราภูมิศาสตร์ นักสำรวจขี้เมาก็ด้วย...ว่าแต่ เจ้าก็เป็นนักสำรวจจากแดนไกล เล่าเรื่องดวงดาวของเจ้าให้ฟังหน่อยสิ”
ชายชราเปิดบันทึกเล่มใหญ่ เหลาดินสอเตรียมร่างเรื่องดาวของเจ้าชายน้อย
เด็กชายเล่าถึงลักษณะดาวว่าเป็นอย่างไร มีอะไรบ้าง โดยไม่ลืมดอกไม้ดอกหนึ่ง
“เราไม่บันทึกเรื่องดอกไม้...เพราะไม่ยั่งยืน...ตำราภูมิศาสตร์ทรงคุณค่าเหนือกาลเวลา อีกนมนานกว่าจะเกิดการเคลื่อนที่ของภูเขาหรือน้ำในมหาสมุทรจะเหือดแห้ง เราจึงจดเฉพาะสิ่งที่เป็นนิรันดร์”
เด็กน้อยไม่เข้าใจ ทีภูเขาไฟดับแล้วอาจคุอีกยังถือว่ายั่งยืนแต่ดอกไม้กลับไม่ใช่
นักภูมิศาสตร์พยายามอธิบายว่าภูเขาต่างจากดอกไม้ที่จะถูกทำลายในเวลารวดเร็ว
เด็กชายรู้สึกหดหู่ใจเป็นครั้งแรก เพราะดอกไม้มีเพียงหนามเล็ก ๆ สี่อันไว้ป้องกันอันตรายจากทุกสิ่ง แต่เขากลับทอดทิ้งให้อยู่ลำพังบนดวงดาว ถึงอย่างนั้นก็ทําใจเข้มแข็งไว้แล้วขอให้นักภูมิศาสตร์ช่วยชี้แนะว่าเขาควรจะออกเดินทางไปไหนต่อดี
“ไปโลกมนุษย์สิ มันมีชื่อเสียงโด่งดัง...”
แม้จะคิดคำนึงถึงแต่ดอกไม้ เจ้าชายน้อยก็ตัดสินใจออกเดินทาง
เพื่อถอยห่าง...สิ่งที่เผลอเอาหัวใจไปผูกไว้กับความไม่จีรังยั่งยืน
“เราไม่บันทึกเรื่องดอกไม้...เพราะไม่ยั่งยืน...ตำราภูมิศาสตร์ทรงคุณค่าเหนือกาลเวลา อีกนมนานกว่าจะเกิดการเคลื่อนที่ของภูเขาหรือน้ำในมหาสมุทรจะเหือดแห้ง เราจึงจดเฉพาะสิ่งที่เป็นนิรันดร์”
เด็กน้อยไม่เข้าใจ ทีภูเขาไฟดับแล้วอาจคุอีกยังถือว่ายั่งยืนแต่ดอกไม้กลับไม่ใช่
นักภูมิศาสตร์พยายามอธิบายว่าภูเขาต่างจากดอกไม้ที่จะถูกทำลายในเวลารวดเร็ว
เด็กชายรู้สึกหดหู่ใจเป็นครั้งแรก เพราะดอกไม้มีเพียงหนามเล็ก ๆ สี่อันไว้ป้องกันอันตรายจากทุกสิ่ง แต่เขากลับทอดทิ้งให้อยู่ลำพังบนดวงดาว ถึงอย่างนั้นก็ทําใจเข้มแข็งไว้แล้วขอให้นักภูมิศาสตร์ช่วยชี้แนะว่าเขาควรจะออกเดินทางไปไหนต่อดี
“ไปโลกมนุษย์สิ มันมีชื่อเสียงโด่งดัง...”
แม้จะคิดคำนึงถึงแต่ดอกไม้ เจ้าชายน้อยก็ตัดสินใจออกเดินทาง
เพื่อถอยห่าง...สิ่งที่เผลอเอาหัวใจไปผูกไว้กับความไม่จีรังยั่งยืน
และแล้วฝูงนกป่าอพยพก็นำพาเจ้าชายน้อยสู่ “โลก” เป็นดาวเคราะห์ลำดับที่ ๓ จากดวงอาทิตย์ ซึ่งในปีหนึ่งต้องใช้จำนวนวันมากถึง ๓๖๕ หรือ ๓๖๖ วัน สำหรับการโคจรรอบดวงอาทิตย์ เป็นดวงดาวที่มีขนาดใหญ่มากสุดนับแต่เจ้าชายน้อยออกเดินทางพบ
มีกษัตริย์ถึง ๑๑๑ องค์ นักภูมิศาสตร์ ๗,๐๐๐ คน นักธุรกิจ ๙ แสนคน นักดื่มขี้เมาราว ๗ ล้านครึ่ง คนหลงตัวเองอีก ๓๑๑ ล้าน รวม ๆ แล้วก็มีพวกผู้ใหญ่อยู่ด้วยกันนับ ๒,๐๐๐ ล้านคน
แผ่นดินขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกันบนพื้นดาวโลกแบ่งเขตอาศัยเป็นหกทวีป คือ อเมริกา เอเชีย ยุโรป แอฟริกา ออสเตรเลีย และแอนตาร์กติกา ถ้าเป็นทวีปเดียวกันจะมีพื้นที่กว้างใหญ่ (ไม่รวมพื้นที่จมอยู่ใต้น้ำ) และมีเขตแดนเด่นชัดทางภูมิศาสตร์ สมัยที่โลกนี้ยังไม่มีไฟฟ้า ยามค่ำคืนผู้คนจะจุดโคมไฟ ถ้าต้องการให้สว่างไสวทั่วทวีปอาจต้องใช้ประชากรถึง ๔๖๒,๕๑๑ คน ผู้คนแต่ละทวีปจะปฏิบัติหน้าที่หมุนเวียนกัน เริ่มจากผู้มีอาชีพจุดโคมของนิวซีแลนด์และออสเตรเลียจุดเสร็จแล้วเข้านอน ต่อมาจึงเป็นรอบของคนจุดโคมไฟเมืองจีนและไซบีเรีย ค่อยเวียนถึงชาวรัสเซียและอินเดีย แล้วส่งหน้าที่ต่อให้ชาวแอฟริกาและยุโรป จนถึงคิวของชาวอเมริกาใต้และอเมริกาเหนือ มีเพียงคนจุดโคมที่ขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้เท่านั้นที่ได้ใช้ชีวิตเรื่อยเฉื่อย ไม่ต้องรีบเร่งทำงาน เพราะพวกเขามีหน้าที่จุดโคมเพียงปีละสองครั้ง
(ถ้าคนจุดโคมผู้ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่แห่งดาว ๓๒๙ รู้เรื่องนี้จะเป็นอย่างไรนะ !) แต่น่าแปลกว่าตอนเจ้าชายน้อยมาถึงกลับไม่พบใครจนอดกังวลไม่ได้ว่าจะเดินทางมาดาวผิดดวงดีที่พบ “วงแหวนสีพระจันทร์” ขยับตัวขยุกขยิกบนพื้นทราย
มีกษัตริย์ถึง ๑๑๑ องค์ นักภูมิศาสตร์ ๗,๐๐๐ คน นักธุรกิจ ๙ แสนคน นักดื่มขี้เมาราว ๗ ล้านครึ่ง คนหลงตัวเองอีก ๓๑๑ ล้าน รวม ๆ แล้วก็มีพวกผู้ใหญ่อยู่ด้วยกันนับ ๒,๐๐๐ ล้านคน
แผ่นดินขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกันบนพื้นดาวโลกแบ่งเขตอาศัยเป็นหกทวีป คือ อเมริกา เอเชีย ยุโรป แอฟริกา ออสเตรเลีย และแอนตาร์กติกา ถ้าเป็นทวีปเดียวกันจะมีพื้นที่กว้างใหญ่ (ไม่รวมพื้นที่จมอยู่ใต้น้ำ) และมีเขตแดนเด่นชัดทางภูมิศาสตร์ สมัยที่โลกนี้ยังไม่มีไฟฟ้า ยามค่ำคืนผู้คนจะจุดโคมไฟ ถ้าต้องการให้สว่างไสวทั่วทวีปอาจต้องใช้ประชากรถึง ๔๖๒,๕๑๑ คน ผู้คนแต่ละทวีปจะปฏิบัติหน้าที่หมุนเวียนกัน เริ่มจากผู้มีอาชีพจุดโคมของนิวซีแลนด์และออสเตรเลียจุดเสร็จแล้วเข้านอน ต่อมาจึงเป็นรอบของคนจุดโคมไฟเมืองจีนและไซบีเรีย ค่อยเวียนถึงชาวรัสเซียและอินเดีย แล้วส่งหน้าที่ต่อให้ชาวแอฟริกาและยุโรป จนถึงคิวของชาวอเมริกาใต้และอเมริกาเหนือ มีเพียงคนจุดโคมที่ขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้เท่านั้นที่ได้ใช้ชีวิตเรื่อยเฉื่อย ไม่ต้องรีบเร่งทำงาน เพราะพวกเขามีหน้าที่จุดโคมเพียงปีละสองครั้ง
(ถ้าคนจุดโคมผู้ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่แห่งดาว ๓๒๙ รู้เรื่องนี้จะเป็นอย่างไรนะ !) แต่น่าแปลกว่าตอนเจ้าชายน้อยมาถึงกลับไม่พบใครจนอดกังวลไม่ได้ว่าจะเดินทางมาดาวผิดดวงดีที่พบ “วงแหวนสีพระจันทร์” ขยับตัวขยุกขยิกบนพื้นทราย
“งูเหลือม” ปริศนาแห่ง
การเริ่มต้นและจบลง
การเริ่มต้นและจบลง
ตลอดชีวิตของ อ็องตวน เดอ แซ็งแต็กซูว์เปรี มีผลงานนวนิยายจำนวนมาก
ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับอาชีพนักบินของเขาและโลกของสงครามมีเพียง Le Petit Prince ที่ใช้ศิลปะการเล่าเรื่องผ่านสัญลักษณ์น่ารักมากมายในโลกจินตนาการ
…ตอน ๖ ขวบ ฉันเจอรูปน่าทึ่งในหนังสือป่าดงดิบชื่อ “ประวัติชีวิตธรรมชาติ” เป็นรูปงูเหลือมกลืนสัตว์ป่า...ในหนังสือบรรยายว่า “งูเหลือมกลืนเหยื่อทั้งตัวโดยไม่เคี้ยว จากนั้นก็ไม่สามารถเคลื่อนตัวไปไหนต้องนอนย่อยอาหาร ๖ เดือน” ฉันติดใจเรื่องชีวิตผจญภัยในป่าดงดิบมากจึงวาดรูปด้วยดินสอจนเสร็จ...
ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับอาชีพนักบินของเขาและโลกของสงครามมีเพียง Le Petit Prince ที่ใช้ศิลปะการเล่าเรื่องผ่านสัญลักษณ์น่ารักมากมายในโลกจินตนาการ
…ตอน ๖ ขวบ ฉันเจอรูปน่าทึ่งในหนังสือป่าดงดิบชื่อ “ประวัติชีวิตธรรมชาติ” เป็นรูปงูเหลือมกลืนสัตว์ป่า...ในหนังสือบรรยายว่า “งูเหลือมกลืนเหยื่อทั้งตัวโดยไม่เคี้ยว จากนั้นก็ไม่สามารถเคลื่อนตัวไปไหนต้องนอนย่อยอาหาร ๖ เดือน” ฉันติดใจเรื่องชีวิตผจญภัยในป่าดงดิบมากจึงวาดรูปด้วยดินสอจนเสร็จ...
นักบินในวัยเด็กอวดผลงานชิ้นเยี่ยมแก่พวกผู้ใหญ่ ถามว่ากลัวไหม พวกเขาตอบ “ทำไมหมวกถึงทำให้คนกลัวล่ะ ?”
“ผู้ใหญ่ไม่เคยเข้าใจโลกจินตนาการ” คือสิ่งสะท้อนที่ผู้ประพันธ์เปิดเรื่อง เจ้าชายน้อย
ไม่มีใครรู้ว่า “งูเหลือมกลืนช้าง” คือความจริงวัยเยาว์หรือซ่อนความนัยผ่านรูปภาษา
แต่ไม่ว่าบังเอิญหรือตั้งใจ สิ่งแรก-สุดท้ายที่เจ้าชายน้อยได้พานพบบนโลกก็คือ “งู”
“ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่”
เจ้าชายน้อยเล่าให้งูฟังว่ากำลังมีปัญหากับดอกไม้ นาทีถัดมาทั้งคู่ก็เงียบไปก่อนที่เด็กชายจะถามถึงผู้คนบนโลกว่าอยู่ที่ไหน เหตุใดเหลือเพียงเขาโดดเดี่ยวกลางทะเลทราย
“ถึงอยู่ท่ามกลางผู้คน เราก็ยังคงโดดเดี่ยว”
แล้วเด็กชายตัวเล็กก็เปลี่ยนเรื่องคุยหลังสังเกตลักษณะแปลกตาของงูมาสักพักว่าดูผอมราวนิ้วมือ
“ผู้ใหญ่ไม่เคยเข้าใจโลกจินตนาการ” คือสิ่งสะท้อนที่ผู้ประพันธ์เปิดเรื่อง เจ้าชายน้อย
ไม่มีใครรู้ว่า “งูเหลือมกลืนช้าง” คือความจริงวัยเยาว์หรือซ่อนความนัยผ่านรูปภาษา
แต่ไม่ว่าบังเอิญหรือตั้งใจ สิ่งแรก-สุดท้ายที่เจ้าชายน้อยได้พานพบบนโลกก็คือ “งู”
“ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่”
เจ้าชายน้อยเล่าให้งูฟังว่ากำลังมีปัญหากับดอกไม้ นาทีถัดมาทั้งคู่ก็เงียบไปก่อนที่เด็กชายจะถามถึงผู้คนบนโลกว่าอยู่ที่ไหน เหตุใดเหลือเพียงเขาโดดเดี่ยวกลางทะเลทราย
“ถึงอยู่ท่ามกลางผู้คน เราก็ยังคงโดดเดี่ยว”
แล้วเด็กชายตัวเล็กก็เปลี่ยนเรื่องคุยหลังสังเกตลักษณะแปลกตาของงูมาสักพักว่าดูผอมราวนิ้วมือ
“แต่ทรงพลังกว่านิ้วมือของพระราชา…ลองได้สัมผัสใครฉันจะคืนเขาแก่ผืนดินที่ถือกำเนิดมา แต่นายดูแสนจะบริสุทธิ์และมาจากดาวดวงอื่น...เอาเป็นว่าเมื่อไรที่นายคิดถึงดวงดาวของตัวเอง ฉันสามารถ...”
ขณะพูดแฝงปริศนางูก็เลื้อยพันรอบข้อเท้าเจ้าชายน้อยจนมองดูคล้ายสวมกำไลสีทอง
ครั้งแรกที่พบ งูยังไม่ได้ส่งเจ้าชายน้อยคืนดวงดาว กระทั่งก่อนถึงวันครบรอบปีที่เดินทางมาโลกมนุษย์ ทั้งสองได้พบกันอีกที่บริเวณใกล้บ่อน้ำ เด็กน้อยปีนขึ้นไปนั่งห้อยขาบนกำแพงหินเก่า ๆ แล้วนัดหมายบางสิ่งกับผู้สามารถปลิดชีวิตคนได้ภายในครึ่งนาที แล้วเมื่อถึง “คืนวันครบรอบปี” เด็กชายก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะกลับไปหาดอกไม้ผู้บอบบางซึ่งอาจกำลังเฝ้ารอเขาอยู่บนดาว บี ๖๑๒ โดยไม่ลืมนำลูกแกะกล่องใส่ลูกแกะ และปลอกครอบปากแกะที่นักบินวาดให้ติดไปด้วย แต่เวลานี้ไม่มีนกป่าอพยพผ่านมาแล้ว คงยากจะนำร่างที่หนักเกินไปกลับดวงดาว เหลือเพียงวิธี “ลอกคราบเปลือกกาย” เขาจึงมาพบงูอีกครั้ง
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วและจบลงอย่างสงบ มีแสงวับแวมสีเหลืองเกิดขึ้นบริเวณข้อเท้าของเจ้าชายน้อย พลันร่างบอบบางนั้นก็ล้มลงช้า ๆ เหมือนต้นไม้กำลังล้มโดยไม่ก่อให้เกิดเสียงใด ๆ เพราะเป็นพื้นทราย
จากคืนนั้นก็ไม่มีใครพบเจ้าชายน้อยกับเจ้าวงแหวนสีพระจันทร์เลื้อยบนผืนทรายอีกเลย
ครั้งแรกที่พบ งูยังไม่ได้ส่งเจ้าชายน้อยคืนดวงดาว กระทั่งก่อนถึงวันครบรอบปีที่เดินทางมาโลกมนุษย์ ทั้งสองได้พบกันอีกที่บริเวณใกล้บ่อน้ำ เด็กน้อยปีนขึ้นไปนั่งห้อยขาบนกำแพงหินเก่า ๆ แล้วนัดหมายบางสิ่งกับผู้สามารถปลิดชีวิตคนได้ภายในครึ่งนาที แล้วเมื่อถึง “คืนวันครบรอบปี” เด็กชายก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะกลับไปหาดอกไม้ผู้บอบบางซึ่งอาจกำลังเฝ้ารอเขาอยู่บนดาว บี ๖๑๒ โดยไม่ลืมนำลูกแกะกล่องใส่ลูกแกะ และปลอกครอบปากแกะที่นักบินวาดให้ติดไปด้วย แต่เวลานี้ไม่มีนกป่าอพยพผ่านมาแล้ว คงยากจะนำร่างที่หนักเกินไปกลับดวงดาว เหลือเพียงวิธี “ลอกคราบเปลือกกาย” เขาจึงมาพบงูอีกครั้ง
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วและจบลงอย่างสงบ มีแสงวับแวมสีเหลืองเกิดขึ้นบริเวณข้อเท้าของเจ้าชายน้อย พลันร่างบอบบางนั้นก็ล้มลงช้า ๆ เหมือนต้นไม้กำลังล้มโดยไม่ก่อให้เกิดเสียงใด ๆ เพราะเป็นพื้นทราย
จากคืนนั้นก็ไม่มีใครพบเจ้าชายน้อยกับเจ้าวงแหวนสีพระจันทร์เลื้อยบนผืนทรายอีกเลย
“สุนัขจิ้งจอก” ผู้สอนให้รับผิดชอบต่อความสัมพันธ์
เคยสงสัยไหมว่า “สุนัขจิ้งจอก” แสนฉลาดเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย ?
เมื่อนิตยสาร สมิทโซเนียน (Smithsonian Magazine) พิมพ์โดยสถาบันสมิทโซเนียนในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ตั้งข้อสันนิษฐานว่า ผู้เป็น “ต้นแบบของสุนัขจิ้งจอก” ในวรรณกรรมเจ้าชายน้อยคือหญิงสาว
ไฟทุกดวงก็พร้อมส่องไปที่ “เอลิซาเบท เรย์นัล” ภรรยาของ ยูจีน เรย์นัล เจ้าของสำนักพิมพ์เรย์นัลแอนด์ฮิตช์ค็อก ผู้พิมพ์หนังสือ Le Petit Prince และ The Little Prince เป็นครั้งแรก นักวิจารณ์วรรณกรรมจำนวนมากเชื่อว่า เธอคือสุนัขจิ้งจอกผู้ให้ข้อคิดกับเจ้าชายน้อยเรื่องวิธี “ฝึกให้เชื่อง” และทำให้เขาค้นพบคุณค่าของ “ความสัมพันธ์” ที่สร้างขึ้นในแบบของเธอ
ตอนที่เจ้าชายน้อยกำลังร่ำไห้ เมื่อรู้ความจริงว่าตนไม่ใช่ผู้ครอบครองกุหลาบที่มีเพียงหนึ่งเดียวในจักรวาล สุนัขจิ้งจอกก็ปรากฏตัวขึ้นใต้ต้นแอปเปิล เขาเริ่มสร้างความรู้จักโดยกล่าวชมความงามของสุนัขจิ้งจอก แล้วชวนให้มันมาเป็นเพื่อนเล่นเพื่อคลายความเศร้าโศก แต่สุนัขจิ้งจอกปฏิเสธ
เมื่อนิตยสาร สมิทโซเนียน (Smithsonian Magazine) พิมพ์โดยสถาบันสมิทโซเนียนในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ตั้งข้อสันนิษฐานว่า ผู้เป็น “ต้นแบบของสุนัขจิ้งจอก” ในวรรณกรรมเจ้าชายน้อยคือหญิงสาว
ไฟทุกดวงก็พร้อมส่องไปที่ “เอลิซาเบท เรย์นัล” ภรรยาของ ยูจีน เรย์นัล เจ้าของสำนักพิมพ์เรย์นัลแอนด์ฮิตช์ค็อก ผู้พิมพ์หนังสือ Le Petit Prince และ The Little Prince เป็นครั้งแรก นักวิจารณ์วรรณกรรมจำนวนมากเชื่อว่า เธอคือสุนัขจิ้งจอกผู้ให้ข้อคิดกับเจ้าชายน้อยเรื่องวิธี “ฝึกให้เชื่อง” และทำให้เขาค้นพบคุณค่าของ “ความสัมพันธ์” ที่สร้างขึ้นในแบบของเธอ
ตอนที่เจ้าชายน้อยกำลังร่ำไห้ เมื่อรู้ความจริงว่าตนไม่ใช่ผู้ครอบครองกุหลาบที่มีเพียงหนึ่งเดียวในจักรวาล สุนัขจิ้งจอกก็ปรากฏตัวขึ้นใต้ต้นแอปเปิล เขาเริ่มสร้างความรู้จักโดยกล่าวชมความงามของสุนัขจิ้งจอก แล้วชวนให้มันมาเป็นเพื่อนเล่นเพื่อคลายความเศร้าโศก แต่สุนัขจิ้งจอกปฏิเสธ
“ฉันยังเล่นกับนายไม่ได้ถ้ายังไม่ถูกฝึกให้เชื่อง...นายยังเป็นเด็กชายคนหนึ่งไม่ต่างจากคนอื่นอีกนับแสน ฉันยังไม่ต้องการนายและนายก็ไม่ต้องการฉัน ฉันจึงเป็นสุนัขจิ้งจอกธรรมดาเช่นตัวอื่นจนกว่านายคุ้นเคยกับฉัน เราก็จะต้องการกัน นายจะเป็นเด็กคนเดียวในโลกของฉัน ฉันก็เป็นสุนัขจิ้งจอกตัวเดียวในโลกของนาย...”
เวลานั้นเจ้าชายน้อยไม่กล้ารับปากด้วยเกรงว่าตนจะไม่มีเวลาให้สุนัขจิ้งจอก เขายังอยากรู้จักเพื่อนมากมายในโลกกว้างและออกเดินทางค้นหาสิ่งต่าง ๆ
“เราจะรู้จักแต่สิ่งที่เรามีความสัมพันธ์ด้วยเท่านั้น...ถ้านายต้องการเพื่อนก็ฝึกฉันให้เชื่องสิ”
แล้วกระบวนการสร้างความสัมพันธ์ก็ก่อเกิดขึ้นกลางทะเลทรายสะฮารา
แต่ละวันเจ้าชายน้อยต้องมาหาสุนัขจิ้งจอกเวลาเดิม และค่อย ๆ เขยิบเข้าใกล้สุนัขจิ้งจอกทีละน้อย
“...ถ้าเคยมา ๔ โมงเย็น สักบ่าย ๓ ฉันจะเริ่มมีความสุข พอถึง ๔ โมงเย็นฉันจะตื่นเต้น กระวนกระวาย เห็นคุณค่าของความสุข แต่ถ้ามาไม่เป็นเวลาฉันก็ไม่รู้จะเตรียมตัวตอนไหน”
ในที่สุดเจ้าชายน้อยก็ฝึกสุนัขจิ้งจอกให้เชื่อง กระทั่งใกล้ถึงโมงยามอำลา สุนัขจิ้งจอกเป็นฝ่ายไม่สบายใจจนจะร้องไห้แต่ก็ตัดสินใจบอกให้เด็กชายผู้มีผมสีเดียวกับรวงข้าวสาลีกลับไปที่สวนกุหลาบ
“จะได้รู้ว่ากุหลาบของนายมีแค่ดอกเดียวจริง ๆ เมื่อนายกลับมาลาฉันจะบอกความลับอย่างหนึ่ง”
ที่สวนกุหลาบ ๕,๐๐๐ ต้น เด็กน้อยจึงได้เข้าใจถ่องแท้ว่าหมู่กุหลาบเหล่านั้นไม่เหมือนกุหลาบของเขาสักนิด เพราะไม่มีใครมาสร้างความสัมพันธ์ด้วย ต่างจากกุหลาบดอกเดียวบนดวงดาวที่เขาได้เฝ้ารดน้ำ ทะนุถนอมไว้ในที่ครอบแก้ว หาฉากบังลมให้ คอยกำจัดตัวหนอน ทนฟังเธอบ่น โอ้อวด และเฉยชา
“เราจะรู้จักแต่สิ่งที่เรามีความสัมพันธ์ด้วยเท่านั้น...ถ้านายต้องการเพื่อนก็ฝึกฉันให้เชื่องสิ”
แล้วกระบวนการสร้างความสัมพันธ์ก็ก่อเกิดขึ้นกลางทะเลทรายสะฮารา
แต่ละวันเจ้าชายน้อยต้องมาหาสุนัขจิ้งจอกเวลาเดิม และค่อย ๆ เขยิบเข้าใกล้สุนัขจิ้งจอกทีละน้อย
“...ถ้าเคยมา ๔ โมงเย็น สักบ่าย ๓ ฉันจะเริ่มมีความสุข พอถึง ๔ โมงเย็นฉันจะตื่นเต้น กระวนกระวาย เห็นคุณค่าของความสุข แต่ถ้ามาไม่เป็นเวลาฉันก็ไม่รู้จะเตรียมตัวตอนไหน”
ในที่สุดเจ้าชายน้อยก็ฝึกสุนัขจิ้งจอกให้เชื่อง กระทั่งใกล้ถึงโมงยามอำลา สุนัขจิ้งจอกเป็นฝ่ายไม่สบายใจจนจะร้องไห้แต่ก็ตัดสินใจบอกให้เด็กชายผู้มีผมสีเดียวกับรวงข้าวสาลีกลับไปที่สวนกุหลาบ
“จะได้รู้ว่ากุหลาบของนายมีแค่ดอกเดียวจริง ๆ เมื่อนายกลับมาลาฉันจะบอกความลับอย่างหนึ่ง”
ที่สวนกุหลาบ ๕,๐๐๐ ต้น เด็กน้อยจึงได้เข้าใจถ่องแท้ว่าหมู่กุหลาบเหล่านั้นไม่เหมือนกุหลาบของเขาสักนิด เพราะไม่มีใครมาสร้างความสัมพันธ์ด้วย ต่างจากกุหลาบดอกเดียวบนดวงดาวที่เขาได้เฝ้ารดน้ำ ทะนุถนอมไว้ในที่ครอบแก้ว หาฉากบังลมให้ คอยกำจัดตัวหนอน ทนฟังเธอบ่น โอ้อวด และเฉยชา
“เราจะมองเห็นอย่างแจ่มชัด
ด้วยดวงใจเท่านั้น
สิ่งสำคัญไม่อาจเห็นด้วยดวงตา”
ด้วยดวงใจเท่านั้น
สิ่งสำคัญไม่อาจเห็นด้วยดวงตา”
สุนัขจิ้งจอกเผยความลับในวันเดียวกับที่ต้องฝึกใจให้เข้มแข็งเพื่อบอกลาเด็กชาย
“เวลาที่นายสละให้กับดอกกุหลาบ ทำให้กุหลาบดอกนั้นมีค่ามากขึ้น...มนุษย์ลืมความจริงข้อนี้ แต่นายต้องไม่ลืมนะ ต้องรับผิดชอบต่อทุกสิ่งที่มีความสัมพันธ์ด้วย ต้องรับผิดชอบกุหลาบของนาย”
ผิวเผินบทตอนนี้จบที่การสอนให้เจ้าชายน้อยรู้จักรับผิดชอบความสัมพันธ์ต่อผู้อื่น ที่ซ่อนอยู่คือสุนัขจิ้งจอกเองก็แฝงนัยสำคัญไว้ให้เด็กชายผู้เป็นที่รักได้ทบทวนเรื่องระหว่างตนด้วย
นับว่าได้ผล เพราะแต่นั้นนอกจากดอกกุหลาบแล้วก็มีสุนัขจิ้งจอกเพิ่มขึ้นในใจ อย่างตอนที่นักบินรู้สึกหิวน้ำและอยากชวนเจ้าชายน้อยไปเดินหาบ่อน้ำดื่ม เขาก็โพล่งถึงเพื่อนรักขึ้นมา
“การมีเพื่อนเป็นสิ่งงดงามนะ แม้จะตายไปผมก็ดีใจมากที่ได้มีเพื่อนอย่างสุนัขจิ้งจอก”
หรือเมื่อนักบินพูดถึงความลับบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจว่าเป็นความงามที่มองไม่เห็น เจ้าชายน้อยก็อดฉวยโอกาสพูดถึงเพื่อนรักของเขาไม่ได้
“ผมดีใจที่คุณคิดเห็นสอดคล้องกับสุนัขจิ้งจอก”
“เวลาที่นายสละให้กับดอกกุหลาบ ทำให้กุหลาบดอกนั้นมีค่ามากขึ้น...มนุษย์ลืมความจริงข้อนี้ แต่นายต้องไม่ลืมนะ ต้องรับผิดชอบต่อทุกสิ่งที่มีความสัมพันธ์ด้วย ต้องรับผิดชอบกุหลาบของนาย”
ผิวเผินบทตอนนี้จบที่การสอนให้เจ้าชายน้อยรู้จักรับผิดชอบความสัมพันธ์ต่อผู้อื่น ที่ซ่อนอยู่คือสุนัขจิ้งจอกเองก็แฝงนัยสำคัญไว้ให้เด็กชายผู้เป็นที่รักได้ทบทวนเรื่องระหว่างตนด้วย
นับว่าได้ผล เพราะแต่นั้นนอกจากดอกกุหลาบแล้วก็มีสุนัขจิ้งจอกเพิ่มขึ้นในใจ อย่างตอนที่นักบินรู้สึกหิวน้ำและอยากชวนเจ้าชายน้อยไปเดินหาบ่อน้ำดื่ม เขาก็โพล่งถึงเพื่อนรักขึ้นมา
“การมีเพื่อนเป็นสิ่งงดงามนะ แม้จะตายไปผมก็ดีใจมากที่ได้มีเพื่อนอย่างสุนัขจิ้งจอก”
หรือเมื่อนักบินพูดถึงความลับบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจว่าเป็นความงามที่มองไม่เห็น เจ้าชายน้อยก็อดฉวยโอกาสพูดถึงเพื่อนรักของเขาไม่ได้
“ผมดีใจที่คุณคิดเห็นสอดคล้องกับสุนัขจิ้งจอก”
แม้ไม่ปรากฏความชัดเจนในหนังสือ แต่หลายสถานการณ์ก็ชวนคิดว่าเป็นช่วงเวลาที่เกิดกับผู้เขียนตอนอยู่นิวยอร์ก เรื่องเริ่มปะติดปะต่อเมื่อ ค.ศ. ๒๐๑๔ ที่หลานชายของ โจเซฟ คอร์เนลล์ (Joseph Cornell) ศิลปินชาวอเมริกันกลุ่มเซอร์เรียลิสต์ผู้มีชื่อเสียงด้านงานศิลปะแนวคอลลาจและผู้ผลิตภาพยนตร์แนวทดลอง ได้นำรูปวาด-ต้นฉบับจากวรรณกรรมเจ้าชายน้อยมอบให้ห้องสมุดและพิพิธภัณฑ์มอร์แกน (The Morgan Library & Museum) ในนครนิวยอร์ก เพื่อจัดแสดงนิทรรศการ The Little Prince : A New York Story ช่วง ๒๐ มีนาคม ถึง ๒๔ มิถุนายน ค.ศ. ๒๐๑๘
ทายาทเล่าว่าผลงาน-รูปวาดทั้งหมดยังไม่เคยเผยแพร่ที่ใด และเป็นสมบัติส่วนตัวของคอร์เนลล์เพื่อนสนิทของแซ็งแต็กซูว์เปรี ในช่วงที่เขาอาศัยอยู่นิวยอร์ก ซึ่งได้รับมาเป็นของขวัญตั้งแต่ ค.ศ. ๑๙๔๒ ห้องสมุดและพิพิธภัณฑ์มอร์แกนจึงเป็น “สถานที่รักษาต้นฉบับเจ้าชายน้อย” เพียงแห่งเดียวที่ได้ครอบครอง “ต้นฉบับลายมือ” ของแซ็งแต็กซูว์เปรี
บนต้นฉบับร่างแรก ผู้ประพันธ์เพียงเขียนถึงนักบินที่ติดอยู่กลางทะเลทรายและได้พบเจ้าชายน้อยผู้เดียงสาและมีความรู้แจ้ง ซึ่งทั้งเรื่องจะมีตัวละครไม่มากและจบใน ๑.๕ หมื่นคำ แต่ในบรรดาตัวละครสำคัญมีจุดหนึ่งที่แซ็งแต็กซูว์เปรีพยายามเขียนใหม่ด้วยภาษาฝรั่งเศสในบรรทัดที่ลบไม่ออกมากถึง ๑๕ ครั้ง
คือตอนนาทีต้องกล่าวลา สุนัขจิ้งจอกเตือนให้เจ้าชายน้อยสัมผัสความจริงด้วยหัวใจ
ทายาทเล่าว่าผลงาน-รูปวาดทั้งหมดยังไม่เคยเผยแพร่ที่ใด และเป็นสมบัติส่วนตัวของคอร์เนลล์เพื่อนสนิทของแซ็งแต็กซูว์เปรี ในช่วงที่เขาอาศัยอยู่นิวยอร์ก ซึ่งได้รับมาเป็นของขวัญตั้งแต่ ค.ศ. ๑๙๔๒ ห้องสมุดและพิพิธภัณฑ์มอร์แกนจึงเป็น “สถานที่รักษาต้นฉบับเจ้าชายน้อย” เพียงแห่งเดียวที่ได้ครอบครอง “ต้นฉบับลายมือ” ของแซ็งแต็กซูว์เปรี
บนต้นฉบับร่างแรก ผู้ประพันธ์เพียงเขียนถึงนักบินที่ติดอยู่กลางทะเลทรายและได้พบเจ้าชายน้อยผู้เดียงสาและมีความรู้แจ้ง ซึ่งทั้งเรื่องจะมีตัวละครไม่มากและจบใน ๑.๕ หมื่นคำ แต่ในบรรดาตัวละครสำคัญมีจุดหนึ่งที่แซ็งแต็กซูว์เปรีพยายามเขียนใหม่ด้วยภาษาฝรั่งเศสในบรรทัดที่ลบไม่ออกมากถึง ๑๕ ครั้ง
คือตอนนาทีต้องกล่าวลา สุนัขจิ้งจอกเตือนให้เจ้าชายน้อยสัมผัสความจริงด้วยหัวใจ
“L’essentiel est invisible
pour les yeux”
(สิ่งสำคัญไม่อาจเห็นด้วยดวงตา)
pour les yeux”
(สิ่งสำคัญไม่อาจเห็นด้วยดวงตา)
ไม่เพียงต้นฉบับทรงคุณค่า สิ่งที่หลานชายคอร์เนลล์บริจาคยังมีของที่ระลึกระหว่างมิตรภาพ อย่างตั๋วรถไฟวันที่ ๒๑ กันยายน ค.ศ. ๑๙๔๒ คอร์เนลล์ไปเยี่ยมแซ็งแต็กซูว์เปรีกับภรรยาที่บ้านเช่าขณะเขียน เจ้าชายน้อย จึงได้รับรูปวาดประกอบต้นฉบับขนาด ๘x๑๐ นิ้ว จำนวนห้ารูป เป็นที่ระลึก
น่าสนใจตรงเป็นรูปวาดที่ไม่ได้รับการตีพิมพ์และเป็นตัวละครที่ไม่พบในวรรณกรรม
อย่าง “สุนัข” (ไม่ใช่สุนัขจิ้งจอก) ซึ่งไม่มีใครยืนยันว่ารูปนั้นมีนัยสำคัญต่อเรื่องไหม
แต่อาจเป็นจิ๊กซอว์เชื่อมโยง “ใครบางคน” เพราะรูปนั้นวาดบนกระดาษชนิดเดียว สไตล์เดียว และใช้หมึกเดียวกับรูปอื่นในต้นฉบับ ผู้หลงใหลเจ้าชายน้อยจึงวิเคราะห์เชื่อมโยงกับประวัติชีวิตแซ็งแต็ก-ซูว์เปรีว่า ขณะอยู่นิวยอร์กเขาไม่ได้มีความสุขนัก มากด้วยปัญหาสุขภาพ ความขัดแย้งในชีวิตสมรส ความเครียดต่อการเมือง และโศกเศร้าอย่างสุดซึ้งต่อชะตากรรมสงครามของฝรั่งเศส
ทำให้ต้องเยียวยาหัวใจกับเพื่อนรักตัวน้อยที่ไม่มีตัวตน
และความฉลาดลึกซึ้งของ “สุนัขจิ้งจอกสาว” ที่ผู้ประพันธ์บรรจงถ่ายทอดอย่างแยบคายก็พลอยทำให้มันกลายเป็นขวัญใจมหาชนไปพร้อมกับเจ้าชายน้อย
ค.ศ. ๑๙๗๔ Paramount Pictures นำภาพยนตร์แฟนตาซีทางดนตรี The Little Prince มาถ่ายทอดบนแผ่นฟิล์มโดยผู้กำกับฯ สแตนลีย์ โดเน็น (Stanley Donen) และฝีมือการแสดงที่มี ริชาร์ด ไคลีย์ (Richard Kiley) รับบทนักบิน และเด็กชายสตีเฟน วอร์เนอร์ (Steven Warner) แสดงเป็นเจ้าชายน้อย ฉากต่อเนื่องของภาพยนตร์นี้ถ่ายทำในสาธารณรัฐตูนิเซีย โดยตีความเชื่อมโยงชีวิตจริงของตัวละครสุนัขจิ้งจอกที่เชื่อว่าคือคนรักของแซ็งแต็กซูว์เปรี ส่วนกุหลาบสื่อถึงภรรยาของเขา
น่าสนใจตรงเป็นรูปวาดที่ไม่ได้รับการตีพิมพ์และเป็นตัวละครที่ไม่พบในวรรณกรรม
อย่าง “สุนัข” (ไม่ใช่สุนัขจิ้งจอก) ซึ่งไม่มีใครยืนยันว่ารูปนั้นมีนัยสำคัญต่อเรื่องไหม
แต่อาจเป็นจิ๊กซอว์เชื่อมโยง “ใครบางคน” เพราะรูปนั้นวาดบนกระดาษชนิดเดียว สไตล์เดียว และใช้หมึกเดียวกับรูปอื่นในต้นฉบับ ผู้หลงใหลเจ้าชายน้อยจึงวิเคราะห์เชื่อมโยงกับประวัติชีวิตแซ็งแต็ก-ซูว์เปรีว่า ขณะอยู่นิวยอร์กเขาไม่ได้มีความสุขนัก มากด้วยปัญหาสุขภาพ ความขัดแย้งในชีวิตสมรส ความเครียดต่อการเมือง และโศกเศร้าอย่างสุดซึ้งต่อชะตากรรมสงครามของฝรั่งเศส
ทำให้ต้องเยียวยาหัวใจกับเพื่อนรักตัวน้อยที่ไม่มีตัวตน
และความฉลาดลึกซึ้งของ “สุนัขจิ้งจอกสาว” ที่ผู้ประพันธ์บรรจงถ่ายทอดอย่างแยบคายก็พลอยทำให้มันกลายเป็นขวัญใจมหาชนไปพร้อมกับเจ้าชายน้อย
ค.ศ. ๑๙๗๔ Paramount Pictures นำภาพยนตร์แฟนตาซีทางดนตรี The Little Prince มาถ่ายทอดบนแผ่นฟิล์มโดยผู้กำกับฯ สแตนลีย์ โดเน็น (Stanley Donen) และฝีมือการแสดงที่มี ริชาร์ด ไคลีย์ (Richard Kiley) รับบทนักบิน และเด็กชายสตีเฟน วอร์เนอร์ (Steven Warner) แสดงเป็นเจ้าชายน้อย ฉากต่อเนื่องของภาพยนตร์นี้ถ่ายทำในสาธารณรัฐตูนิเซีย โดยตีความเชื่อมโยงชีวิตจริงของตัวละครสุนัขจิ้งจอกที่เชื่อว่าคือคนรักของแซ็งแต็กซูว์เปรี ส่วนกุหลาบสื่อถึงภรรยาของเขา
“นักบิน” ร่างอวตารในนิยาย
ของแซ็งแต็กซูว์เปรี
ของแซ็งแต็กซูว์เปรี
ชีวิตจริง อ็องตวน เดอ แซ็งแต็กซูว์เปรี ก็เป็นนักบิน
เริ่มต้นอาชีพโดยประจำเส้นทางสายตูลูซ-คาซาบลังกา (Toulouse-Casablanca) ก่อนไปเป็นหัวหน้าหน่วยประจำสถานีบินที่คาซูบีในแอฟริกา และได้บันทึกชีวิตผ่านนิยายเรื่องแรก Courrier Sud (ไปรษณีย์ใต้) พิมพ์ ค.ศ. ๑๙๒๙ ทำนองว่าอาณาจักรของมนุษย์อยู่ในใจของแต่ละคน ซึ่งอาณาจักรของเขาก็มีเพียงทะเลทรายสุดลูกหูลูกตาที่นานทีจะมีเพื่อนนักบินไม่กี่คนผ่านมา หน้าที่แต่ละวันคือส่งวิทยุติดต่อกับศูนย์หน่วยงาน ให้สัญญาณนักบิน จัดถุงพัสดุไปรษณีย์ และค้นหานักบินที่มักเกิดอุบัติเหตุทุกเดือน
ภายหลังเขาหันไปขับเครื่องบินสะเทินน้ำสะเทินบกระหว่างเมืองมาร์แซย์ (Marseille) ทางตอนใต้ของฝรั่งเศส และอาลซาส (Alsace) ทิศตะวันออกของฝรั่งเศส กระทั่งประสบอุบัติเหตุจาก “ปีกเครื่องบินหัก” จึงพักการบินไปสนใจงานสื่อสารมวลชน แต่ในที่สุด ค.ศ. ๑๙๓๕ หัวใจก็เรียกร้องให้กลับมาบิน คราวนี้หวังทำสถิติบินรวดเดียว ๑.๒ หมื่นกิโลเมตร จากปารีส (เมืองหลวงฝรั่งเศส) ตูนิส (เมืองหลวงตูนิเซีย) เบงกาซี (เมืองใหญ่อันดับ ๒ ของลิเบีย) ไคโร (เมืองหลวงอียิปต์) จนถึงไซ่ง่อน (เมืองหลวงเวียดนามเวลานั้น) แต่เครื่องบินเกิดขัดข้องให้ต้องร่อนลงกลางทะเลทรายของลิเบียในแอฟริกาเหนือ ห่างจากกรุงไคโรราว ๒๐๐ กิโลเมตร ต้องเดินเท้าฝ่าทะเลทรายอยู่ ๕ วัน กว่าจะพบกลุ่มนักเดินทางไกลผ่านมา
“อุบัติเหตุกลางทะเลทราย” จึงเป็นดั่งสัญลักษณ์หนึ่งของชีวิตแซ็งแต็กซูว์เปรี และนักบินในวรรณกรรมเจ้าชายน้อยก็อาจคือ “ร่างอวตารในนิยาย” ของเขา ดังฉากแรกพบระหว่างนักบินหนุ่ม-เจ้าชายน้อยในสถานที่ลับกลางทะเลทราย
เริ่มต้นอาชีพโดยประจำเส้นทางสายตูลูซ-คาซาบลังกา (Toulouse-Casablanca) ก่อนไปเป็นหัวหน้าหน่วยประจำสถานีบินที่คาซูบีในแอฟริกา และได้บันทึกชีวิตผ่านนิยายเรื่องแรก Courrier Sud (ไปรษณีย์ใต้) พิมพ์ ค.ศ. ๑๙๒๙ ทำนองว่าอาณาจักรของมนุษย์อยู่ในใจของแต่ละคน ซึ่งอาณาจักรของเขาก็มีเพียงทะเลทรายสุดลูกหูลูกตาที่นานทีจะมีเพื่อนนักบินไม่กี่คนผ่านมา หน้าที่แต่ละวันคือส่งวิทยุติดต่อกับศูนย์หน่วยงาน ให้สัญญาณนักบิน จัดถุงพัสดุไปรษณีย์ และค้นหานักบินที่มักเกิดอุบัติเหตุทุกเดือน
ภายหลังเขาหันไปขับเครื่องบินสะเทินน้ำสะเทินบกระหว่างเมืองมาร์แซย์ (Marseille) ทางตอนใต้ของฝรั่งเศส และอาลซาส (Alsace) ทิศตะวันออกของฝรั่งเศส กระทั่งประสบอุบัติเหตุจาก “ปีกเครื่องบินหัก” จึงพักการบินไปสนใจงานสื่อสารมวลชน แต่ในที่สุด ค.ศ. ๑๙๓๕ หัวใจก็เรียกร้องให้กลับมาบิน คราวนี้หวังทำสถิติบินรวดเดียว ๑.๒ หมื่นกิโลเมตร จากปารีส (เมืองหลวงฝรั่งเศส) ตูนิส (เมืองหลวงตูนิเซีย) เบงกาซี (เมืองใหญ่อันดับ ๒ ของลิเบีย) ไคโร (เมืองหลวงอียิปต์) จนถึงไซ่ง่อน (เมืองหลวงเวียดนามเวลานั้น) แต่เครื่องบินเกิดขัดข้องให้ต้องร่อนลงกลางทะเลทรายของลิเบียในแอฟริกาเหนือ ห่างจากกรุงไคโรราว ๒๐๐ กิโลเมตร ต้องเดินเท้าฝ่าทะเลทรายอยู่ ๕ วัน กว่าจะพบกลุ่มนักเดินทางไกลผ่านมา
“อุบัติเหตุกลางทะเลทราย” จึงเป็นดั่งสัญลักษณ์หนึ่งของชีวิตแซ็งแต็กซูว์เปรี และนักบินในวรรณกรรมเจ้าชายน้อยก็อาจคือ “ร่างอวตารในนิยาย” ของเขา ดังฉากแรกพบระหว่างนักบินหนุ่ม-เจ้าชายน้อยในสถานที่ลับกลางทะเลทราย
“...เมื่อ ๖ ปีมานี้ เครื่องบินของฉันเกิดขัดข้องอยู่กลางทะเลทรายสะฮาราโดยไม่มีช่างเครื่องยนต์หรือแม้แต่ผู้โดยสารสักคนมาด้วยกัน ฉันจึงพยายามซ่อมเองเพราะมีน้ำสำหรับดื่มเพียง ๘ วันเท่านั้น...”
ความสนุกที่ทำให้ผู้อ่านมองเจ้าชายน้อยไกลกว่าวรรณกรรมจึงเป็นการได้ “ไขปริศนาลับ” ที่ซุกความรู้สึกหลายอย่างในแต่ละวรรคของเนื้อหา บางคนจึงอ่าน เจ้าชายน้อย แล้วหลั่งน้ำตาด้วยเชื่อว่าแซ็งแต็กซูว์เปรีถ่ายทอดชีวิตตัวเองลงไปแต่ละตัวละครจึงเป็นดั่งสัญลักษณ์ชะตากรรมชีวิต
เช่นนักบินบอกว่าเขาอยู่กับความรู้สึกโดดเดี่ยวมาแต่เด็ก กระทั่งวันที่เครื่องบินไปเสียอยู่กลางทะเลทรายสะฮาราและได้พบเจ้าชายน้อยก็คล้ายบางสิ่งได้รับการกระตุ้นอีกครั้ง หรือขณะที่นักบินชวนเจ้าชายน้อยนั่งพักให้คลายเหนื่อยจากการเดินหาบ่อน้ำ เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ส่องแสงท่ามกลาง ความเงียบยามวิกาลทั้งที่มองไม่เห็นอะไรบนเนินทราย กลับได้ยินเจ้าชายน้อยพูด
“สิ่งที่ทำให้ทะเลทรายสวยงามอยู่ตรงบ่อน้ำที่ถูกซ่อนไว้สักแห่งหนึ่ง”
แล้วผู้เขียนก็เล่าชีวิตวัยเด็กที่นักบินอาศัยในบ้านโบราณ มีเรื่องเล่าถึงสมบัติใต้ดิน แต่ไม่มีใครเคยพบ จึงทำให้บ้านยิ่งมีเสน่ห์เพราะซุกซ่อนความลับไว้ แต่ไม่ว่าบ้าน ดวงดาว ทะเลทราย ต่างเหมือนกันตรง
“สิ่งที่เห็นเป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น สิ่งสำคัญกว่าคือสิ่งที่มองไม่เห็น”
เป็นเรื่องเดียวกับที่สุนัขจิ้งจอกบอก
ช่วงเวลา ๘-๙ วันที่พบเจ้าชายน้อยเป็น “ความลับ” มาตลอด ๖ ปี ยามค่ำคืนเขามักเงี่ยหูฟังเสียงดวงดาวด้วยระลึกถึงเจ้าของเสียงหัวเราะที่ดังกังวานเหมือนลูกกระพรวน ๕๐๐ ล้านลูก ผู้ที่บอกกับเขาว่า
“สิ่งสำคัญไม่อาจเห็นด้วยดวงตา...บ้านผมเล็กเกินกว่าจะชี้ให้เห็นว่าอยู่ตรงไหน แต่ก็ดีนะ ดาวของผมจะกลืนไปกับดวงดาวทั้งหลาย คุณจะได้ชอบดูดาวทุกดวง และดาวทุกดวงก็จะเป็นเพื่อนคุณ”
วันนั้นเจ้าชายน้อยหัวเราะเสียงใส เป็นเสียงที่น่าตกหลุมรักในความบริสุทธิ์
แม้นักบินยังไม่หายเศร้าโศก แต่ทุกครั้งที่มองฟ้าค่ำคืนก็ทำให้อิ่มใจและดาวทุกดวงก็หัวเราะให้เขา
เช่นนักบินบอกว่าเขาอยู่กับความรู้สึกโดดเดี่ยวมาแต่เด็ก กระทั่งวันที่เครื่องบินไปเสียอยู่กลางทะเลทรายสะฮาราและได้พบเจ้าชายน้อยก็คล้ายบางสิ่งได้รับการกระตุ้นอีกครั้ง หรือขณะที่นักบินชวนเจ้าชายน้อยนั่งพักให้คลายเหนื่อยจากการเดินหาบ่อน้ำ เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ส่องแสงท่ามกลาง ความเงียบยามวิกาลทั้งที่มองไม่เห็นอะไรบนเนินทราย กลับได้ยินเจ้าชายน้อยพูด
“สิ่งที่ทำให้ทะเลทรายสวยงามอยู่ตรงบ่อน้ำที่ถูกซ่อนไว้สักแห่งหนึ่ง”
แล้วผู้เขียนก็เล่าชีวิตวัยเด็กที่นักบินอาศัยในบ้านโบราณ มีเรื่องเล่าถึงสมบัติใต้ดิน แต่ไม่มีใครเคยพบ จึงทำให้บ้านยิ่งมีเสน่ห์เพราะซุกซ่อนความลับไว้ แต่ไม่ว่าบ้าน ดวงดาว ทะเลทราย ต่างเหมือนกันตรง
“สิ่งที่เห็นเป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น สิ่งสำคัญกว่าคือสิ่งที่มองไม่เห็น”
เป็นเรื่องเดียวกับที่สุนัขจิ้งจอกบอก
ช่วงเวลา ๘-๙ วันที่พบเจ้าชายน้อยเป็น “ความลับ” มาตลอด ๖ ปี ยามค่ำคืนเขามักเงี่ยหูฟังเสียงดวงดาวด้วยระลึกถึงเจ้าของเสียงหัวเราะที่ดังกังวานเหมือนลูกกระพรวน ๕๐๐ ล้านลูก ผู้ที่บอกกับเขาว่า
“สิ่งสำคัญไม่อาจเห็นด้วยดวงตา...บ้านผมเล็กเกินกว่าจะชี้ให้เห็นว่าอยู่ตรงไหน แต่ก็ดีนะ ดาวของผมจะกลืนไปกับดวงดาวทั้งหลาย คุณจะได้ชอบดูดาวทุกดวง และดาวทุกดวงก็จะเป็นเพื่อนคุณ”
วันนั้นเจ้าชายน้อยหัวเราะเสียงใส เป็นเสียงที่น่าตกหลุมรักในความบริสุทธิ์
แม้นักบินยังไม่หายเศร้าโศก แต่ทุกครั้งที่มองฟ้าค่ำคืนก็ทำให้อิ่มใจและดาวทุกดวงก็หัวเราะให้เขา
เรื่องลึกลับอันยิ่งใหญ่เหล่านี้คงไม่มีผู้ใหญ่คนใดเข้าใจว่าสำคัญเพียงไร กระทั่งวันที่ผู้ประพันธ์ตัดสินใจเล่าทุกความลับนั้นผ่านตัวอักษรและรูปวาด มอบแก่สำนักพิมพ์เรย์นัลแอนด์ฮิตช์ค็อก
...............
หลากตอนนิยาย หลายฉากชีวิต จึงชวนผู้อ่านคิดต่อว่าแซ็งแต็กซูว์เปรีจะอ้างว้างเพียงไรในพื้นที่ห่างไกลขณะลี้ภัยอยู่นิวยอร์ก
ท่ามกลางอำนาจแห่งสงครามที่แห้งแล้งความเป็นมนุษย์ราวสะฮาราไร้ผู้คน มีเพียงเสียงหัวเราะเจ้าชายน้อยที่เป็นดั่งโอเอซิสชุบชูใจที่แห้งผากให้ผ่านแต่ละวัน หลายคนจึงตีความไกลถึงว่า แม้แต่การจากไปของเจ้าชายน้อยก็อาจเป็นลางสังหรณ์ของแซ็งแต็กซูว์เปรี
“คืนนี้จะครบรอบที่ดวงดาวของผมโคจรในตำแหน่งที่ผมตกลงมาปีที่แล้ว”
ชีวิตจริง ๖ เมษายน ค.ศ. ๑๙๔๓ หลัง Le Petit Prince และ The Little Prince จำหน่ายทั่วนิวยอร์ก เดือนถัดมาแซ็งแต็กซูว์เปรีมุ่งหน้าสู่ชายฝั่งแอฟริกาเหนือร่วมหน่วยบินลาดตระเวนของกองกำลังฝรั่งเศสอิสระในแอลจีเรีย
การออกบินลาดตระเวนเมื่อ ๓๑ กรกฎาคม ค.ศ. ๑๙๔๔ ครั้งนั้น เขาก็ไม่หวนกลับมาอีกเลย
ทุกอย่างจบลงในหนึ่งปีเช่นกัน...
ที่ใครว่า “ความสุขไม่ซับซ้อน ถ้าซับซ้อนมักไม่สุข” อาจไม่จริงเสมอไป
เพราะการเสพ เจ้าชายน้อย เรื่องที่แสนจะซับซ้อนกลับเป็นความสุข
และนั่นอาจอธิบายว่าแม้จวบปีที่ ๗๗ จึงยังคงความประทับใจแก่ผู้อ่านให้ต้องบอกต่อจากคนหนึ่งสู่อีกคน จังหวัดหนึ่งสู่ทั่วประเทศ และประเทศหนึ่งสู่อีกหลายทวีป จนเกิดการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ มากกว่า ๓๗๐ ภาษาทั่วโลก ยังไม่นับภาษาท้องถิ่น และในแต่ละประเทศที่มีการพิมพ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
...............
หลากตอนนิยาย หลายฉากชีวิต จึงชวนผู้อ่านคิดต่อว่าแซ็งแต็กซูว์เปรีจะอ้างว้างเพียงไรในพื้นที่ห่างไกลขณะลี้ภัยอยู่นิวยอร์ก
ท่ามกลางอำนาจแห่งสงครามที่แห้งแล้งความเป็นมนุษย์ราวสะฮาราไร้ผู้คน มีเพียงเสียงหัวเราะเจ้าชายน้อยที่เป็นดั่งโอเอซิสชุบชูใจที่แห้งผากให้ผ่านแต่ละวัน หลายคนจึงตีความไกลถึงว่า แม้แต่การจากไปของเจ้าชายน้อยก็อาจเป็นลางสังหรณ์ของแซ็งแต็กซูว์เปรี
“คืนนี้จะครบรอบที่ดวงดาวของผมโคจรในตำแหน่งที่ผมตกลงมาปีที่แล้ว”
ชีวิตจริง ๖ เมษายน ค.ศ. ๑๙๔๓ หลัง Le Petit Prince และ The Little Prince จำหน่ายทั่วนิวยอร์ก เดือนถัดมาแซ็งแต็กซูว์เปรีมุ่งหน้าสู่ชายฝั่งแอฟริกาเหนือร่วมหน่วยบินลาดตระเวนของกองกำลังฝรั่งเศสอิสระในแอลจีเรีย
การออกบินลาดตระเวนเมื่อ ๓๑ กรกฎาคม ค.ศ. ๑๙๔๔ ครั้งนั้น เขาก็ไม่หวนกลับมาอีกเลย
ทุกอย่างจบลงในหนึ่งปีเช่นกัน...
ที่ใครว่า “ความสุขไม่ซับซ้อน ถ้าซับซ้อนมักไม่สุข” อาจไม่จริงเสมอไป
เพราะการเสพ เจ้าชายน้อย เรื่องที่แสนจะซับซ้อนกลับเป็นความสุข
และนั่นอาจอธิบายว่าแม้จวบปีที่ ๗๗ จึงยังคงความประทับใจแก่ผู้อ่านให้ต้องบอกต่อจากคนหนึ่งสู่อีกคน จังหวัดหนึ่งสู่ทั่วประเทศ และประเทศหนึ่งสู่อีกหลายทวีป จนเกิดการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ มากกว่า ๓๗๐ ภาษาทั่วโลก ยังไม่นับภาษาท้องถิ่น และในแต่ละประเทศที่มีการพิมพ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เป็นหนังสือที่กล่าวกันว่ามีคนอ่านมากที่สุดในโลกรองจากคัมภีร์ไบเบิล
เอกสารประกอบการเขียน
Antoine de Saint-Exupéry. “Le Petit Prince”. Gallimard, 1993.
ขอขอบคุณ
ผศ. ดร. สุดแดน วิสุทธิลักษณ์ และ “หุ่นกระเบื้องดินเผา”
จากนิทรรศการ “เจ้าชายน้อย : หนังสือ การสะสม และการสนทนาข้ามวัฒนธรรม” พิพิธภัณฑ์ธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ศูนย์รังสิต วันที่ ๑๗ มีนาคม - ๒๘ สิงหาคม ๒๕๖๓
Antoine de Saint-Exupéry. “Le Petit Prince”. Gallimard, 1993.
ขอขอบคุณ
ผศ. ดร. สุดแดน วิสุทธิลักษณ์ และ “หุ่นกระเบื้องดินเผา”
จากนิทรรศการ “เจ้าชายน้อย : หนังสือ การสะสม และการสนทนาข้ามวัฒนธรรม” พิพิธภัณฑ์ธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ศูนย์รังสิต วันที่ ๑๗ มีนาคม - ๒๘ สิงหาคม ๒๕๖๓