ไม่น่าเชื่อว่า “นกกระเรียน” ที่เคยพบมากมายตามท้องทุ่งเมืองไทยเมื่อกว่า ๕๐ ปีก่อน จะถึงกาลอันตรธานไปจากธรรมชาติเพียงชั่วชีวิตของคนคนหนึ่ง

การเพาะเลี้ยงขยายพันธุ์ก่อนนำปล่อยคืนสู่ธรรมชาติบริเวณอ่างเก็บน้ำห้วยจระเข้มาก จังหวัดบุรีรัมย์ อาจเป็นก้าวแรกของการนำพาสัตว์ป่าสงวนของไทยชนิดนี้ให้หลุดพ้นสถานภาพ “สูญพันธุ์จากธรรมชาติเมืองไทย”

นกเหล่านี้แม้จะเคยเป็นนกในกรงเลี้ยง คุ้นคนพอสมควร แต่เมื่อมีโอกาสกลับสู่อ้อมกอดของธรรมชาติ สัญชาตญาณไพรก็ฟื้นตัวกลับคืนมาอย่างไม่เคอะเขิน  การพบเห็นตัวจากระยะไกลคงไม่ใช่เรื่องยาก แต่หากจะเข้าไปถ่ายภาพในระยะใกล้กลับไม่ง่าย

ผมเริ่มต้นการทำงานถ่ายภาพนกกระเรียนตั้งแต่เช้ามืด พอแสงสีทองเริ่มแตะขอบฟ้าก็ได้ เวลามองหานกเป้าหมาย แล้วจึงเข้าโจมตีโดยวิธีการ “ต่ำช้า” คือค่อย ๆ คืบคลานทำตัวให้ต่ำเตี้ยติดดิน เคลื่อนที่เข้าหานกอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้ดูโดดเด่นจนทำให้นกรู้สึกหวาดระแวงและตื่นตกใจหนีไป

การเคลื่อนที่อย่างอิสระทำให้เราเลือกตำแหน่งถ่ายภาพและทิศทางของแสงได้ตามใจปรารถนา

เมื่อถ่ายตามแสง ภาพแจ่มชัด รายละเอียดครบครัน แต่ในมุมที่เห็นนกกระเรียนย้อนแสงแบบนี้ ก็ได้ภาพที่แปลกตาดีเหมือนกัน