399 #เขียนถึงกล้องตัวแรกของฉัน #กล้องนี้ที่ฉันรัก

นิตยสาร สารคดี ขอชวนท่านหวนถึงความรู้สึก #รักแรกกับกล้องตัวแรก + #กล้องนี้ที่ฉันรัก ไม่ว่าจะเป็นกล้องฟิล์ม กล้องดิจิทัล กล้องโพลารอยด์ กล้องโลโม หรือกล้องไหน ๆ ก็ตาม เพื่อร่วมเป็นส่วนหนึ่งของการจัดทำเนื้อหาในนิตยสาร สารคดี ฉบับ Camera Lover ในกิจกรรม #เขียนถึงกล้องตัวแรกของฉัน + #กล้องนี้ที่ฉันรัก

“...กล้องตัวแรก Minolta SRT101 เลนส์ติดมากับกล้องตัวเดียว ๕๐ มม. ถ่ายทุกอย่างที่อยากถ่าย เมื่อปี ๒๕๑๖… ผมต้องทำงานหนักตั้งแต่เริ่มโต ช่วยที่บ้านทำมาหากินเต็มที่ เช่น ตรุษจีน สารทจีน ต้องเชือดไก่เป็ดถอนขนขายไหว้เจ้า ฯลฯอยากได้อะไรบอกพ่อแม่จะให้ทำงานเพิ่ม เก็บเงินก่อน นาน แล้วพ่อแม่จะให้ยืมเงินซื้อของตามที่ต้องการเมื่อถึงเวลา กล้องก็เช่นกัน… ชีวิตรักนักถ่ายภาพในสมัยโน้นฝึกหนัก ใช้ของที่มีให้คุ้มค่า เรียนรู้จากการฝึก ทำ พยายาม และควบคุมใช้จ่ายอย่างคิดแล้วคิดอีก…” (ภาพนี้ผมถ่ายตัวเองด้วยโทรศัพท์มือถือครับ)

“เมื่อตอนปี ๒ ปลาย ๆ ได้ครอบครองกล้องเป็นตัวแรกในชีวิต เป็นกล้อง Canon Powershot… กล้องตัวนี้ก็อยู่ติดตัวผมแทบตลอดเวลา บางครั้งก็ประสบเหตุไม่คาดฝัน ที่ร้ายแรงสุดคือหลุดมือตกหล่นกลิ้งตามบันไดขึ้นพระปรางค์ที่ศรีสัชนาลัยด้วยความสูงเกือบ ๆ ๑๐ เมตร สภาพถ่านกระจาย แต่เมื่อกลับมาใส่ใหม่ก็ยังใช้ได้อยู่ โคตรทนเลย…”

“ผมจำไม่ได้ว่ามีกี่รอยยิ้ม...ที่ส่งผ่านเลนส์เข้ามาทักทายตากล้องให้ได้ยิ้มตามก่อนกดชัตเตอร์ผมจำไม่ได้ว่ามีกี่ห้วงความรู้สึก...ที่ถูกบันทึกลงในม้วนฟิล์มและผมก็จำไม่ได้ว่ามีกี่ความทรงจำ...ที่เราได้ร่วมเดินทางไปด้วยกัน คงไม่สำคัญว่าผมจะจำสิ่งเหล่านั้นได้หรือไม่ เพราะ “ภาพจำ” ของเหตุการณ์นั้นได้ถูกบันทึกผ่านเครื่องบันทึกความทรงจำของครอบครัว - กล้องตัวแรกของเรา

“กล้องตัวแรกของเราในชีวิตที่เป็นกล้องที่เราซื้อด้วยตัวเองจริง ๆ ก็คือตัวที่เราถืออยู่ในรูปและรูปนี้ก็ถ่ายจากกล้องตัวนี้ด้วยจริง ๆ…ความคมชัดของรูปคงเทียบไม่ได้กับกล้องราคาแพง ๆ แต่ความทรงจำที่ได้นั้นคมชัดในความรู้สึกของเราเองมากกว่า…เราหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ซื้อกล้องตัวนี้ในราคา ๓๕๐ บาท แต่เรายังได้เงินทอนกลับมาด้วย เงินทอนที่ได้มานั้นไม่ใช่เงินตรา แต่กลับเป็นความสุขกับความทรงจำใหม่ ๆ ที่เราจะได้รับทุกครั้งที่หยิบกล้องตัวนี้ขึ้นมาถ่ายรูปจนครบ ๓๖ รูป ส่งล้างและรอการตอบกลับมาของความสุขและความทรงจำที่เราเองเป็นคนบันทึกในม้วนฟิล์ม”

“‘กล้องตัวแรกของใครบางคนอาจจะมีความหมายมากกว่าภาพถ่าย’ อย่างกล้อง Pentax ของฉันนี้ เริ่มต้นจากคุณพ่อให้รางวัลเมื่อสอบเข้าทำงานธนาคารแห่งประเทศไทยได้ ในปี ๒๕๒๓ และยังพาให้ฉันได้มาพบชายคนหนึ่งที่มา รับรางวัลประกวดภาพถ่ายด้วยกัน ซึ่งตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่า อีก ๑๐ กว่าปีต่อมา เขาคนนั้นจะกลายเป็นคู่ชีวิตของฉัน”

“#ค่อนข้างเลือนรางกับภาพจำของกล้องตัวเเรก รู้แต่เพียงว่าเป็นกล้องคอมแพ็กต์ตัวเล็ก ๆ ซึ่งใช้เงินมากพอสมควรกว่าจะได้ครอบครอง กล้องตัวเล็กที่มีอานุภาพมากมายกับการบันทึกผ่านฟิล์มเนกาทีฟแต่ละช่วงเวลาจากวัยรุ่นสู่วัยกลางคนในขณะนี้ คงเป็นนิสัยที่ได้มาจากพ่อ พ่อที่ชอบถ่ายรูปวัยเด็กของพวกเราเสมอ ๆ เพื่อนำภาพที่ได้กลับไปด้วยเมื่อต้องจากประเทศไทยไปหาเงินต่างเเดน ภาพของเด็ก ๆ ใบเล็ก ๆ คงถูกหยิบขึ้นบ่อยครั้งในยามคิดถึงบ้าน “#และกล้องอันเป็นที่รัก คือกล้องของคุณสุวิทย์ #Minolta SRT 303b กล้องของพ่อที่ให้เราไว้เก็บรักษาต่อไป กล้องที่เราคุ้นเคยเสมอ ๆ ในช่วงวัยเด็ก กล้องที่พ่อต้องพูดว่า ‘เอ้า ยิ้ม ๑ ๒ ๓’ ก่อนจะกดชัตเตอร์…”

“…ใคร ๆ ก็คิดว่าฉันบ้า ชีวิตตอนนั้นของฉันหลงทาง มืดจนหาทางออกไม่เจอ… ตัดสินใจซื้อเธอ Nikon V1 แบกเป้หนึ่งใบกับเงินไม่กี่พันเดินทางไปภูกระดึง แบบแทบจะไปตายเอาดาบหน้าจริง ๆ …ความงามของภูกระดึงสะกดฉันจนแน่นิ่ง แต่การมองภาพเหล่านั้นผ่านช่องมองเล็ก ๆ ของเธอทำให้หัวใจฉันเปิดกว้างและอบอุ่นละมุนละไม… ฉันค้นพบตัวตน ค้นพบความสุข ค้นพบความหมายหลาย ๆ อย่างในชีวิต ฉันรักการถ่ายภาพ และนั่นคือคำตอบที่ฉันได้ค้นพบร่วมกับเธอ… ขอบคุณนะ V1 ฉันใช้งานเธอหนักมากแต่ขอให้รู้ไว้ว่าเธอทำให้ฉันมีความสุขมากจริง ๆ”

“…เริ่มรู้จักการใช้กล้องครั้งแรกตอนเรียน ม. ปลาย ในชมรมช่างภาพของโรงเรียน ด้วยกล้อง Yashica ซึ่งเป็นมรดกจากพี่ชาย ทุกวันนี้ฉันยังไม่ลืมบทเรียนการถ่ายภาพที่ครูสอนให้รูปขวดน้ำอัดลมตั้งเรียงรายบนโต๊ะเรียนที่วางไว้อยู่กลางสนามหญ้า ครูสอนให้เรารู้จักการปรับโฟกัสชัดลึกชัดตื้น การปรับค่าความไวแสง ความเร็วชัตเตอร์ องค์ประกอบภาพ รวมทั้งความรู้พื้นฐานอีกมากมายหลายอย่าง ซึ่งฉันค่อย ๆ ซึมซับและนำมาปรับใช้ในแบบฉบับของตนเองมาจนถึงทุกวันนี้…”

“…ไม่มีความรู้พื้นฐานการถ่ายภาพเลย ได้รับกล้องมาก็งง ๆ ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง คุณพ่อให้กล้องมาแล้วก็จบ ไม่ได้มานั่งสอน… เวลาผ่านไป เรียนจบ ทำงาน พอมีสตางค์ก็ซื้อหากล้องมาใช้เอง… เมื่อพอรู้พื้นฐานการถ่ายภาพเพิ่มเติมพอสมควรก็กลับไปรื้อกล้อง rangefinder ตัวนี้ออกมาลองใช้ดู กลไกกล้องยังใช้งานได้… ภาพที่ใส่กรอบวางไว้ใกล้ ๆ กล้อง เป็นภาพของคุณพ่อผมเอง แม้คุณพ่อจะไม่อยู่แล้วก็ยังสำนึกรู้สึกขอบคุณท่านที่มอบสิ่งต่าง ๆ จุดประกายมุมมองเป็นแรงบันดาลใจแก่ผมเสมอมา ภาพเล็กในกรอบเป็นภาพตัวผมเองช่วงใกล้เคียงกับที่ได้รับกล้องตัวนี้ ส่วนภาพสีถัดออกไป เป็นภาพถ่ายของผมเมื่อ ๓-๔ ปีที่แล้ว กล้องเริ่มใหญ่ขึ้น คนเล่นกล้องก็แก่ลง”

“…หลังจากถ่ายภาพบันทึกกิจกรรมต่าง ๆ เอาไว้ทั้งหมดแล้ว ท่านองคมนตรีได้หันมายิ้มและกล่าวว่า ‘ขอภาพด้วยนะ ผมจะนำไปถวายให้พระองค์ทอดพระเนตร’ จำได้ว่าตอนนั้นรู้สึกดีใจและปลื้มปีติอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าภาพของเราจะได้มีโอกาสถวายให้พระองค์ทอดพระเนตร สักเพียงหนึ่งภาพถ่ายก็นับเป็นบุญยิ่งแล้ว นับตั้งแต่นั้นมา เราตั้งปณิธานเอาไว้ว่าจะตั้งใจทำงานในหน้าที่ให้ดีที่สุดให้สมกับเป็นข้าราชการของพระองค์และนำเอาริสต์แบนด์สีเหลืองข้อความ ‘เรารักพระเจ้าอยู่หัว’ ที่ใส่ข้อมือตนนำมารัดติดไว้ที่เลนส์กล้องมาจนถึงปัจจุบันนี้…”

“กล้องตัวแรก ของฟรีจากยาสระผม ตอนนั้นเราอายุประมาณมัธยมฯ ต้น ไปห้างกับครอบครัว ไปหาซื้อยาสระผม ปรากฏไปเจอยาสระผมยี่ห้อหนึ่ง แถมกล้อง ! ! ! โอ้ พระเจ้า ตอนนั้นเราไม่คิดอะไร ไม่สนว่าโดฟจะใช้ดีไม่ดี อยากได้กล้องโว้ย 55555 ขอพ่อซื้อตอนนั้นดีใจมาก กล้องตัวแรกที่เลือกเองกับมือ เรารักมันมาก มันเป็นกล้องฟิล์มกันน้ำ น่ารักมุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง กิงก่องแก้วมาก…”

“กล้องตัวแรกของผม Canon AF35M ในยุคที่กล้องไม่ใช่อุปกรณ์สามัญประจำบ้าน ผมยังพอโชคดีที่คุณอาไม่หวงของและยอมให้เด็ก ป. ๔ อย่างผมหยิบยืมไปถ่ายงานกีฬาสีที่โรงเรียนด้วยคำพูดคม ๆ ว่า ‘เรื่องถ่ายรูปบ้านเรามุมดีทุกคน’ ความรู้สึกตอนจับกล้องครั้งแรกนั้นจางหายไปเกือบหมดพอ ๆ กับตัวกล้องที่คงซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งในโลก ที่เหลืออยู่ก็คงเป็นภาพถ่ายสีจาง ๆ ในเหตุการณ์นั้นที่ยังคงทำหน้าที่เก็บบรรยากาศทั้งทางภาพและอารมณ์ไว้อย่างซื่อสัตย์”

“…เมื่อถามแม่ว่ากล้องตัวนั้นยังอยู่ไหม แม่ตอบว่ากล้องหายไปแล้วพร้อมกับน้ำท่วมใหญ่ที่หาดใหญ่เมื่อหลายปีก่อน ผมรู้สึกเสียดายมาก เมื่อกลับมากรุงเทพฯ ผมพยายามตามหากล้อง Nikon L35AF ตามเว็บบอร์ดกล้องมือสอง จนได้มาตัวหนึ่งสภาพดี… ผมชอบใช้กล้องฟิล์มตัวนี้ถ่ายรูปลูกสาว (เป็นจุดเริ่มต้นที่ผมกลับมาถ่ายรูปด้วยกล้องฟิล์มอีกครั้ง) และไม่ลืมที่จะนำกล้องตัวนี้กลับหาดใหญ่ไปถ่ายรูปครอบครัวด้วย แม่ดีใจมากที่ได้เห็นกล้องรุ่นนี้อีกครั้ง ตอนนี้น้องไข่หวานเริ่มสนใจการถ่ายรูป… อีกไม่นานคงจะได้เห็นฝีมือของไข่หวานที่ถ่ายด้วยกล้อง Nikon L35AF ตัวนี้ ที่บันทึกความทรงจำดี ๆ ของครอบครัวเรามาตลอด จากย่าสู่หลาน จากหาดใหญ่สู่กรุงเทพฯ”