ลองอ่าน 456 สิบ เรื่องเล่าขานตำนาน (นัก) กีฬาไทย ยุค 90s

 ที่มาของ “ดรีมทีม” ที่สหรัฐอเมริกา โค้ชบาสเกตบอลทีมชาติได้เรียกตัวสุดยอดนักบาสฯ จากสโมสรต่างๆ ในเอ็นบีเอ เข้ามาติดทีมเพื่อเตรียมแข่งขันโอลิมปิก ด้วยเป้าหมายเดียวคือคว้าเหรียญทองเท่านั้น เรียกว่าเป็นทีมบาสฯ อเมริกันชุดดรีมทีมที่เต็มไปด้วยยอดฝีมือ จึงมีนักข่าวกีฬาไทยนำชื่อนี้มาใช้เรียกฟุตบอลทีมชาติไทย แม้ว่าในช่วงแรกๆ จะเป็นการตั้งเพื่อเสียดสี ประชดประชันแบบมีอารมณ์ขันเสียมากกว่า

ในสมัยที่อินเทอร์เน็ตยังไม่แพร่หลาย ผู้คนไม่มีสมาร์ตโฟนข้างกาย ไม่มีเครื่องมือสื่อสารใด ๆ ย่นย่อโลกและนำความบันเทิงรูปแบบอื่น ๆ มาใกล้ ทุกวาระที่มีการถ่ายทอดสดผ่านทางโทรทัศน์ เมื่อ “ทีมชาติไทย” หรือ “นักกีฬาไทย” ก้าวเท้าลงสู่สนาม ไม่ว่าจะเป็น ๙๐ นาทีของฟุตบอล, ๑๗ เฟรมของสนุกเกอร์, ๕ เซตของเทนนิส, ๓ ยกของมวยสากลสมัครเล่น ฯลฯ คือช่วงเวลาแห่งความตื่นเต้นเร้าใจ เป็นจังหวะแห่งการรวมหัวจิตหัวใจคนในชาติ

ไม่ผิดนักหากจะบอกว่าวันนั้น “กีฬา” และ “นักกีฬา” เป็นความหวัง เป็นศูนย์รวมใจ

...หยั่งเสียงคอกีฬายุค 90s เมื่อพูดถึงเกมกีฬาในยุคนั้นคุณนึกถึงอะไร ?

หลายคนเอ่ยถึงความคลั่งไคล้ทีมชาติไทยชุด “ดรีมทีม” ด้วยนักเตะระดับตำนานเปรียบดั่งสัญลักษณ์และความสำเร็จของทัพนักกีฬาไทยในยุคนี้

ด้วยสถานะ “กีฬามหาชน” เมื่อเอ่ยถึง “ทีมชาติไทย” คอกีฬาก็จะเข้าใจว่าหมายถึงทีมฟุตบอลชายนั่นเอง

หลังคว้าเหรียญทองซีเกมส์ครั้งที่ ๑๓ ในปี ๒๕๒๘ ฟุตบอลทีมชาติไทยก็ห่างเหินความสำเร็จ บรรยากาศการเชียร์ก็ซบเซา กระทั่งเข้าสู่ยุค 90s จึงค่อย ๆ ฟื้นฟู เรียกศรัทธากลับมา จนกลายเป็นยุคทองที่แฟนบอลเข้าชมเกมแน่นสนาม โดยมีทีมชาติไทยชุด “ดรีมทีม” เป็นหนึ่งในความทรงจำอมตะตลอดกาล

ในบรรดาผู้สื่อข่าวกีฬาในยุค 90s มีชายร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่แถวหน้า ชื่อของเขาคือ เอกชัย นพจินดา ชื่อเล่นว่า นิดหน่อย แต่คนทั้งประเทศรู้จักในชื่อ “ย. โย่ง” นามปากกาที่เขาใช้มาตั้งแต่เป็นนักข่าวตัวเล็ก ๆ ที่สยามสปอร์ตพับลิชชิ่งหรือสยามกีฬา สื่อกีฬาอันดับ ๑ ฉายา “คัมภีร์ฟุตบอล” ก็มาจากชื่อคอลัมน์ตอบจดหมายท้ายเล่มนิตยสาร สตาร์ซอคเก้อร์ รายสัปดาห์